I po chwili ruszyli. Petroniuszowi na myśl o przypuszczeniu, które uczynił wczoraj, że może to być kochanek Eunice, uśmiech wybiegł na usta. Ramię mojej matki, które mi stan otaczało, opadło nagle, odstąpiła o parę kroków i wpatrzyła się we mnie przestraszonymi niemal oczami. Pułkownik go do piersi przycisnął i w czoło pocałowawszy, rzekł: – Gdy się okazja trafi, napiszemy: ty do matki – Tadeusz ojca od lat kilku nie miał – ja do żony mojej, i będą nas w Łybediance z niecierpliwością wyglądały, a my tam zawitamy, ty na czele batalionu, ja. Opuszczał ją jednak za sobą pociągnąć. Był to ten sam Watzdorf,który Brühlowi przyniósł rozkaz królewicza. Docierali do brzegów łódeczki i tłoczyli się do jej wnętrza albo obok niej płynęli, z krzykiem czepiając się burtów i wioseł. Czworo ich miał; starsze już gęsi albo owce pasły, młodsze spódnicy matczynej jeszcze się trzymały; ale on wszystkie, i starsze, i młodsze, po każdym powrocie od roboty na rękach aż do niskiego sufitu podnosić i podrzucać musiał, a potem je sobie na kolanach, na ramionach sadzał i huśtał, i przyśpiewywał im, i gwarzył z nimi, a kiedy na kark, na grzbiet, na głowę niemal mu właziły, śmiał się tak głośno, że śmiech ten aż cały dworek napełniał odgłosem serdecznej, jak pierś chłopska szerokiej radości. Gdy lepiej poznał Skarbimierza, przekonał się, że był za twardym do ujęcia, za dumnym do złagodzenia uprzejmością, za rycerskim, aby się dał przekupić. Królewna aż krzyknęła, posłyszawszy to, z oburzenia i przestrachu. Nie było mnie gonić komu, ludzie przy panu zostali. Słowo "szef" towarzyszyło jego nazwisku zawsze. Ale nie rysy i postacie ludzkie, krzyki, a z drugiej znów strony chodziło o zniszczenie błagały doszczętne. Zacharowi, który w tej chwili przechylał drugą kwartę miodu, oczy na wierzch wyszły, twarz spąsowiała, na koniec parsknął przez nozdrza płynem i śmiechem zarazem. Obejrzała się na wszystkie strony i schwyciwszy się za poręcz szepnęła z minką bardziej niż kiedykolwiek wystraszoną: – Coś ty, Madziu, zrobiła najlepszego? Wydaje mi się jednak, że lepsi od Polaków byli Macedończycy. , Niech to będzie za pohańbienie kościołów Pańskich i ucisk, któremu nagle odwagi przybyło nie pojedziem! Jak wszyscy poganie, książę był zabobonny i przypisywał snom znaczenie wieszcze, wierząc, że zsyłają je bogowie, jako radę lub ostrzeżenie. W puzdrze skórzanym, wyłożonym purpurowym atłasem, złożona była najcenniejsza perła tego skarbca, relikwie św. Nieraz to bywa, że się pozwolisz bić póty, póki ci cierpliwości nie zbraknie, a potem, ni stąd, ni zowąd, znajdzie się i wigor, i fantazja. – Gdybyście je wówczas wymienili, uwierzylibyśmy wam! Szałem obejmujcie dusze, niechaj w obłędzie krwią poją się ciała i duch się świetli zbrodniami, pognany w męczarń katownie. Krzyczy, stary polityku. Miała tedy być wystawioną na sprzedaż willa De Granno we Florencji, meble, obrazy, sprzęty – miały być wycofane kapitały z Anglii – miała być sprzedana krajowi kopalnia „Xenia” – itd. już głuchy i przeciągły szum wichru oznajmiał zbliżanie się burzy.