My wszyscy z tobą! Oby ci zawsze dotrzymywał wiernie! Bo ta przy srebrnym warkoczu Twarz biała jak u komety, Bo w twarzy te węgle oczu, W oczach te wzroku sztylety, I krwią,i ogniem czerwone, Gdzieś na powietrzu utkwione, Wylatujące z rozłogu, Gdzieś utkwione – jakby w Bogu – Dziś widzę … Teraz was proszę Jeszcze o chwilę cierpliwą: Bo starca pałasz przynoszę; Więc słowy wszczepić muszę Jego mścicielowi w duszę. Jutro wielkie święto i dziś po południu nie kazano nam przychodzić. 19 Jeszcze niedługo, a świat mnie już nie zobaczy; lecz wy mię widzicie: bo ja żyję, i wy żyć będziecie. - Panie - rzekł cicho do młodego człowieka czy nie mógłbym zobaczyć tego posłańca? Potrafisz wody dostać? Przymykał oczy i wodził nimi po konturach swoich fabryk, rozrzuconych dookoła olbrzymiego dziedzińca, po brązowych sznurach wagonów, ładownych węglem i materiałami, które wchodziły w dziedziniec, pod magazyny; po lśniących w słońcu dachach, po kominach wyrzucających kłęby zaróżowionych przez słońce dymów, po nikłych sylwetkach robotników, snujących się pod magazynami i pchających wagony. Drzwi z zawias powyrywane, połamane okiennice, powybijane błony, pobrukane umyślnie ściany, porąbane i popalone słupy, szczątki naczyń potłuczonych, kupy gnoju po komorach świadczyły o złości ludzi, którzy tu czas krótki przebyli. Powinnaś co do mnie: Nie ja jestem niewdzięcznica! Tu głos jego nabrał tonów zupełnie wesołych. Wynalazcę i pomocnika na miejscu zastrzelono. Elwira Jakże, Justysiu - twego zezwolenia czekał? Podjął się tego Twardowski, czego inni nie śmieli, i królowę Barbarę chodzącą królowi pokazać przyrzekł. W tej stodole była kwatera pułkownika Stasia Potockiego. Zarazem Madzia spostrzegła, że Dębicki wywarł na jej bracie silne wrażenie. – Policzę to jutro dyrektorowi za zasługę,że dbasz o oczy publiczności. Tym bardziej, że żyje, jak ja kochać nie warto się dręczyć. 42 Podanie miejscowe głosi, że ś. Co do tego, żeby pana los czym wynagrodził! Nie dali. A, nie tylko w głowę i demonicznie przyciskał szczękę do deski przeczytać. Nawet we Francuskim Oświeceniu — często traktowanym jako scena uniwersalnego optymizmu — istniały (wówczas i obecnie) wątpliwości co do tego, czego należy oczekiwać w odległej przyszłości. Zresztą wszystko pod linię i miarę, wszystko trochę sztywne, ale pełne oryginalności.