Grunt jej, w wielu miejscach przesycony tak jak w Utah solą, bieleje jak gdyby przyprószony śniegiem. –On bo pisuje do nas często. O piękna wolności, w której wszytkie swowolności i niekarności panują, w której mocniejszy słabsze uciskają, w której Boskie i ludzkie prawa gwałcą, karać się nie dadzą ani królowi, ani urzędom. A jaką biedną kobiecinę al eka o najodpowiedniejszym wieku dziewcząt, nadewszystko jednak ciekawie, jak rozpacz i obłąkanie wybiło się na nią bez wahania zamknęłabym. Ale wrzał złością i zmartwieniem, bo coraz to przystawał przed krową i klął siarczyście, a potem łaził po podwórzu i zaglądał to do obory, to do stodoły, to pod szopę i sam nie wiedział, czego szuka, żarła go ano taka strata. Poprzez ten widok i za pośrednictwem muzyki Nienaski czuł Xenię. I gdzie się to wszystko podziało? Opowiadanie z Grobu Nieczui (mimo tragicznego zakończenia) przynosi znaczne złagodzenie sytuacji i zdarzeń fabularnych w porównaniu z fragmentami opublikowanymi przed 8 laty. Może podać ci szal, a może przeniesiemy się do pokoju? Zaś chłopstwo, ciżbiące się na majdanie, wybuchało lamentami, kobiety zawodziły wniebogłosy, a co młodsi wieszali się po płotach, drzewach i zrębach, byle dłużej się napatrzyć, jak rozciągnięta kolumna, niby wstęga barwista, połyskująca ostrzami grotów, pawimi czubami, białością sukman, przewijała się wśród niskich chałup, poletek, sadów i zarośli, opłyniętych jeszcze modrawą przysłoną mgieł porannych. - Najprzód: że rozbicie zdarzyło się na wodach południowych, a dalej zwracam uwagę waszą na wyraz gonie: czy nie jest on zakończeniem francuskiem nazwy kraju, o który chodzi? Wydobył ze stolika klucz i wyszli. W każdym razie wartość owego jądra musiała być ogromna, i to wystarczało, by rozpalić wyobraźnie. Z wykazu tego okazuje się, że w całych Prusach, mających naówczas siedemnaście milionów mieszkańców, tylko 44 408 osób miało więcej jak tysiąc talarów rocznego dochodu. Jak oko sięgło, słały się po nich ruchome kurzawy, a w nich brnęły ku południowi i na zachód kolumny za kolumnami. 177 Rozdział siedemnasty w którym cofamy się w czasie o dwa miesiące i wybiegamy do przodu o dziewięć. Prawie że nagi był, bo miał na sobie ubranie z zgrzebnego płótna, całe w szmatach i dziurach, że wszędy ciało wyglądało. Mosze pochylił głowę. Tam przyszedłszy, miał przedstawić Melanię tym damom, ale słowa mu marły na ustach. Zbierzmy się wszyscy razem i zabijmy go tak jak zabija się zwierzę ofiarne i wrzućmy na pożarcie ogniowi! Zażądał, aby ktoś od niego z poselstwem udał się do pana, nie znalazł człowieka, co by się tego podjął. Dlaczego z chęci i zamiarów najlepszych skutki najgorsze wynikają? Rozumiem to bardzo dobrze, bo nie ma nic nieprzyjemniejszego, jak widzieć ośmieszonymi swoje ideały… a widocznie tego się obawiasz.