11 V o i l a l e m o n d e t e l q u’ i l e s t (franc. 39,18 Oba zaś drugie końce obydwu sznurów przyszyli do obu opraw i przywiązali je do przedniego naramiennika efodu. Sam on był zdumiony oporem; liczył jeno na to, że czas zwątli serca i siły oblężonych - jakoż czas płynął, ale oni coraz większą okazywali pogardę śmierci. – Do przeora! Spać się kładnij! Złamane jest tylko moje osobiste szczęście Chcę rozbudzić w sobie siłę życia, biczuję się wspomnieniem panny L. Podejrzanego mężczyznę, którego kazano aresztować, widziano dziś z rana wchodzącego do pawilonu. Znać dudka z czubka! Jam twój ojciec, twoimi łzami opłakany, Dla któregoś wycierpiał tyle, duchem mężnym Opierając się łotrom na nasz dom sprzysiężnym«. Był ubrany,a raczej wciśnięty,w surdut elegancki,kapelusz trzymał w ręku i kładł palto,które mu podawał robotnik. Są jeszcze drugie białegłowy potworniejsze, które dowiodszy tego chytrością swoją, iż każdy z ich sług ma za to, że on sam w miłości płuży, sieją dopiero miedzy nimi zazdrość, jednemu przy drugim więtszą łaskę pokazując, a kiedy ten zasie mnima, by był na koniu, to słowy obojętnemi zawieszą albo nań kluczkę jaką najdą, aby sie s nim pogniewać, za którym pogniewaniem już pozna, że odpadł od łaski, a iny na jego miejsce wstąpił. Pójdę do niego na kolanach prosić go na mnie. Żebym to choć tamtego listu nie odebrał, poszedłbym; ale oba przyszły w jednej godzinie, jakoby na większy ból, na większy żal dla mnie. Miałem więc czas mieli spoczywać, lizał mu ręce na ramionach swych oręż ten szepnął co ja słyszę! RUSAŁKI LEŚNE Widma te dziewicze zamieszkiwały jedynie lasy, bory i dąbrowy, a pojawiały się z początkiem wiosny, gdy ziemia zaczynała się maić zielonym liściem i trawami, gdy pierwsze sasanki spod śnieżnego okrycia wychyliły główki swoje barwiste. Rzepa chłopisko był rosły jak topola, tęgi: prawdziwie od topora. Kiedy zeskoczywszy z konia gestem pożegnalnym kładł dłoń na jego szyję, usłyszał słowa powoli i ze świstem z ust kozackiego setnika wychodzące. Promienie wschodzącego słońca odbijały się od blaszanego ich pobicia, czyniąc z nich niby płomyki opromienione. Następnie Nik rozpoczął wspinaczkę po łańcuchu, a dla jego mięśni górala była to jedynie zabawa. Książę podniósł i po- dał jej kłębek. O l i w i u s Rany boskie! KAzanowskich zdobył. Czekano, gdy ostatni jego promień zniknie z drzew pozłoconych wierzchołków, aby ognie rozniecić i pieśni a korowody rozpocząć. Amen, w drogę !