– Jak go chcecie, zwijcie; zaręcza, że zachodnia ściana nie wytrzyma i dnia pod ciągłym ogniem. Milczenia nie przerywał żaden odgłos. Dlaczego nie mam prawa? – zawołał pan Wołodyjowski zwracając się do szlachty – a skoczyć no po wiechetki i po łuczywo, będzie nam jaśniej w tym orszańskim tańcu. Gdzie wetknął ręce, do czego chciał się wziąć, dokąd się udał, wyśmiewano go, odpychano, potrącano, bito; więc nic nie znalazł, znikąd grosza nie mógł zarobić ani wyprosić. Poszedl nawet (mimo póznej nocy) do restauracji, gdzie grala muzyka zlozona ze skrzypców, fortepianu i arfy. Gadając ręce pokornie złażone Na stół położył obie i wytrzeszczał Na pana zamku oczy zaiskrzone - Albowiem uśmiech mu senny obwieszczał, Że po pijanemu zdobył sobie żonę - Wtem nagle jak wąż wzdął się i zawrzeszczał, Wstał. - Szwedzi następują! BOHATER Tak i siak, różnie. – Więc przypuszcza pan taką ewentualność? Z bystrością umysłu, właściwą starszym chłopcom, wiecownicy rzecz pojęli. W tej chwili dziecię rzuciło się na posłaniu i wydało słaby okrzyk. – Gdzież ja się tak urządziłem? – Znam to dotknięcie ręki – mówił generał. Namacawszy klamkę doktór wszedł do komnaty, spiżarnie, składy żywności, opału lub odzieży. ( zapala i pogrąża się w myślach, Radomirowa i Izydora piją kawę) KAROLINA ( do Stefana, z którym przechadza się) Czy to prawda, że hrabia Ściborzycki jest pańskim kuzynem? Przecie o dziesięć kroków świece tchem w ołtarzu gasił. Europie nie grozi żaden „konflikt”, gdy zmarły literat swą dobroczynność okazywał w zaciąganiu długów, których nigdy nie spłacał, obywatel kochał lud w młodych dziewczętach, a czcigodny pasterz strzygł swe owieczki. Jest gdzie i konie popaść. Lubię o czyimś pokrewieństwie posłuchać.