Mówiła,że tatuleńko i matuleńka przyrzekli jej,iż Grildrig do niej należeć będzie,ale że poznała dobrze,iż ją oszukują,jak oszukano w roku przeszłym, kiedy niby jej darowano baranka,a jak tylko się upasł,sprzedano go jednemu rzeźnikowi. I poszedł do swego domu. Co do Bakcziserajii i Konstantynopola, z ochotą na służbę skarżym! To tylko pogarszający się coraz bardziej stan zdrowia zmusił Reymonta do napisania jakże trudnego w tej sytuacji słowa „koniec’ pod kulawym rozdziałem XII Insurekcji. Pchnęła mnie naprzód tajemnicza jakaś siła, która szybkim krokiem prowadziła mnie na Chorążczyznę, na drugie piętro, do kamienicy Pod Złotym Butem. Przykładał różne maście na rany, pił odwar z ziół sobie wiadomych. Spełnię wasze życzenie i niech się wynosi! Księżna Saint-Dizier, ksiądz d’Aigrigny, biskup i kardynał, rzucili się przerażeni do ucieczki. Nie wiedział, co to mogą, a potem rzekną, czego obaj z Selimem przywitałem się z sobą zabiorą, ale kształt wyrazów. - Chcesz, będę ci pokazywał, radził i książki dawał? - Dawno wyszedł? Że włócznie obie całe pozostały, rozjechali się z nimi, aby po raz drugi uderzyć na siebie. ” Rzekłszy to przycisnął do ust moją rękę i wybiegł z salonu, bardziej jeszcze blady, niż Kiedy wchodził, i z większym jeszcze wyrazem cierpienia, a zarazem dumy na twarzy. Wszystko to postawili u wejścia i uciekli. Okropna noc. " i otrzymał odpowiedź: - Znasz słup za zielonym mostem na wzgórku. Ciocia nakryła oczy chustką i pozostała bez ruchu; z wolna jednak poczęła nieco uchylać chustki, spoglądać z boku na oboje młodych; nagle rozśmiała się i grożąc im palcem rzekła: - Oj, wiem ja, czego by się wam teraz chciało! Tym bardziej to dziś odzywa się, gdy co chwila przychodzi mi wśród swoich, ale obcych, żałować tych, których odbiegłem, a na których serca i przywiązanie, i pomoc braterską rachować mogłem jako na Zawiszę. Zjadłem! Ci wszyscy nie mają przyjaciół!