K s i ą ż ę z gniewem Ech,zawsze jedno,jedno,aż już słuchać nudno! Jakoby dur ogarnął Lipce, a ludzie zgoła się powściekali, bo co jeno było rozważniejsze, pozamykało się w chałupach lub uciekło na pola, zaś reszta, pozbierana nad stawem w gromady i jakby opita złością, wrzała coraz zapalczywiej jurząc się nawzajem krzykami, że już każden się wydzierał, każden pomstował, każden się srożył wraz, czyniąc przeraźliwy warkot, podobien dalekim i groźnym grzmotom. Profanacja! Teraz dopiero zrozumieli, dlaczego uczciwość charakteru, a czołem wypogodzonem zamknął oczy i biorąc jej ręce i szeroko, podniosła zwolna, głosem świeżym, rosą zwilżone ziela przycisnął do ust, a tak dziś jak i ty, mój Tomaszu, musimy wygrać. Famulus zawiązał mu serwetę pod brodę i podawszy na srebrnej tacy wazę z winną polewką stanął za krzesłem; reszta mężczyzn musiała kontentować się grzanym piwem, zaś damom podawano kafę. Złapał Kozak Tatarzyna, a Tatarzyn za łeb trzyma! Króla gniew szybko się rozwiał i gdy ruszył w drogę powrotną do miasta, pozostawiając nierucho-mego, milczącego pustelnika z martwym wężem zawiniętym wokół szyi, bardzo się wstydził własnego czynu. Chcę być jutro otwarty. Nie dawaj zgody, aby kiedykolwiek Achilles stawał do walki z Hektorem. Daruj,mój drogi,ale twoja siostra to czysty pastor w spódnicy. - O,matko! Wasz cesarz niższym jest od papieża. Powoli chłopcy, na ziemi siedząc po różnych dworach próbowano starać się zrozumieć? nie giń tak marnie ”. – I cóż poczniemy, matko? Ojciec przygarnął do siebie swą "trójkę hultajską". Na dwa kroki nie było widać,czasami rozlegały się kroki tuż prawie,a człowiek pozosta- wał niewidzialny lub przesuwał się cieniem ledwie dojrzanym,to powóz jakiś przejeżdżał podobny do potwornego kraba sunącego środkiem topieli niezgłębionej i ginął nie wiadomo gdzie. I otóż zaszła w niej wielka zmiana, a stało się to nagle, wśród pełnego dnia, na ruchliwej ulicy. Ale - dodał - macie rację. – A więc w takim razie ani Winnetou, ani ja nie jesteśmy ludźmi! - Gdzie ja sierota znajdę takiego opiekuna? Przede wszystkim większa część wojsk sapieżyńskich składała się z nowo zaciężnych, a zatem do dyscypliny wojennej nieprzywykłych i do uczynków na własną rękę skorych, a ci poszliby niezawodnie pod Częstochowę za Zagłobą, jak jeden człowiek. O realności tych przewidywań upewnia fakt, że nie mogły stać się dla nas punktem wyjściowym do realizacji ambitnych celów, jakie wytyczyła deklaracja programowa PPR. Wojownik nie lada, choć mu i tej sławy zawistni ująć chcieli. Ich nie połapie, a sam zginie.