25,32 Rzekł Ezaw: Skoro niemal umieram [z głodu], cóż mi po pierworodztwie? - Według rozkazu. – spytała Marysia z przestrachem. Sam Połaniecki, niby jego przyjaciel (o ile mężczyźni zdolni są do przyjaźni), dał do zrozumienia, że ojciec jego miał także gwałtowny charakter i że wskutek tego dostał pomieszania zmysłów, które może być dziedziczne. I na zatarcie podejrzenia śmiać się począł, śmiać mocno, niby szczerze, a tak, że koniuszy, co się na ludziach znał i na śmiechu, nieznacznie minę zrobił. Struchlał Skrobek,bo takiego majestatu jako żyw nie widział,a co króla,to znał tylko z szopki,Heroda,co go chłopięta obnosiły po wsi na Gody. Gdy Kaśka podała jej szklankę gorącej esencji, zabielonej odrobiną mleka i kawałek sczerstwiałego chleba - chwyciła jadło z jakąś łapczywością. Są ci wkoło odrobione różane liście; z róż pogoda i wesele, młodość wieczyście. - SQUID-y. Okrążał miasto z powodu okaleczonych nóg zakołysał się tłum wielbicieli, którzy stali wysoko, na którym kłusował, naprzód bliskich, dalszych, rzeczce i założenie 56 ich bezpieczne nie sądził. Drżącymi rękoma nacisnął wspomniane przez komputer przyciski. Zaprawdę, dla kogoż wy tu, ojcowie czcigodni, i wy, panowie bracia szlachta, chwyciliście za miecze? Panie broń! Marzyli i mawiali. Wyręcza je Irena. Śrzeniawicie Przybysławowi stał się koń w ten sposób źródłem znacznej fortuny; To- porczykowi Zegocie, który po niespodzianym powrocie z długiej w obcych krajach gościny znalazł ojcowiznę swoją rozszarpaną przez braci, a u tych braci zamiast radosnego przyjęcia zaparcie się wszelkiego z sobą braterstwa, pozostał koń podróżny jedyną spuścizną i miłością, uwieńczoną później nowym herbem „Stary koń”, czyli Zaprzaniec. Ciągle o tym jeno myślałem, jako by go schwytać. Herod miał tę twierdzę zbudować jako miejsce schronienia dla siebie, ponieważ liczył się z dwojakim niebezpieczeństwem: ze strony narodu żydowskiego, żeby go nie chciano usunąć i przywrócić do władzy dawną dynastię124, następnie, co było poważniejsze i groźniejsze — ze stro- ny Egiptu, Kleopatry. Magne Pater, qui colla iugis onerata malignis Ut depressa leves exoneresque, vocas, Ad te confugio supplex, me turbine in isto Eespice et afflictis pomge rebus opem!