– Cnotliwy obywatel nie zna nad obowiązek troski o szczęście powszechności, kto zaś tego nie czuje, temu spełnienie powinności godzi się nawet nakazać!...
Widywałem go z daleka, szedłem więc ku niemu w myśli, że się miniemy, jak się mijać zwykli nieznajomi. – Bo ci to nietajne, Że ludzie wprzód do trumny...
Jeżeli zgodzimy się na ten ostatni, najszerszy zakres, to łatwo pojąć, że on przerasta siły ludzkie: nikt całej takiej literatury cywilizowanego narodu...Losowy artykuł
Posłuszna Maciejowa, milcząc, z kagankiem wsunęła się po cichu we drzwi, a Dosia, z głowy na ramiona opuściwszy rańtuch, zbliżyła się ku ścianie, znalazła ławę i siadła na niej, ręce na kolanach załamawszy. Niechże Bogu. Jeden dam Emilce. Dałem obu chłopcom po groszu, również dla malca dałem grosz matce, by mu przyniosła z miasta przy okazji bułkę do polewki, a potem pożegnaliśmy się. Był to człowiek żywy i czynny, który utrzymywał, że romansować z mężatkami mogą tylko próżniacy i że w ogóle obleganie cudzych żon jest możliwe tam, gdzie ludzie mają bardzo wiele pieniędzy, mało uczciwości, a nic do roboty, zatem w społeczeństwach, gdzie istnieje cała klasa od dawna wzbogacona i pogrążona w wytwornej bezczynności towarzyskiego, a zarazem i szelmowskiego życia. Spotkał on ten wyraz gotowy jako prastarą, niezniszczalną i żywą formułę, w polu swej obserwacji za czasów pobytu (od lutego 1829 do marca 1830 roku) w Trinity College uniwersytetu w Cambridge. Nic zresztą nie było. - Ja - odrzekł Paganel. Wszystkie gazety rozpiszą się o jej przybyciu. – uczyniłby to niezwłocznie. - Twoje? Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode, Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig. Jam pokonany, zgasła i świat z wadą serca za to błagam Przedwiecznego: ażeby Bóg cię nie widziałam, jak rozejdzie się i spuszczał nisko, gdyż puszcza jest niczyja nie moja. Poprzenosiwszy wszystko tego samego dnia jeszcze do jaskini,nowego doznałem kłopotu. A tu już nie wiele zostało z tego, tam gdzie Witold Gombrowicz przyszedł na świat i zabawiał się z chłopakami wiejskimi, "siekając batami żaby". – zawołała panna Howard – witam podwójną bohaterkę. -Ty też buzię za cioteczką otwieraj. Wtedy użyjemy haubic i dział przeciwlotniczych. Niezbyt długie i smutne były lata mego życia; nie są one tak długie, jak lata pielgrzymowania mych przodków.