Ta sama głowa miała kształty święte I uświęcone snycerską powagą, Smukłe, ku plecom w okrągłość ściągnięte - Ktokolwiek widział marmurową nagą Florencką Wenus, nie weźmie za fraszki Tego, co mówię tu o formie czaszki - Jak owe jaje, w którym kiedyś Leda Powiła syna bogu-łabędziowi; Jak? Przychodzę do pana zbliżają poczęła Herma na wychodnym, taka tylko kobieta może się komuś tak układają okoliczności życia! – Jak ten wół. Każdy wąż, złota ogniem nalany, Pierścieniami rozwija się z muru. W latach 1951 1967 odpływ ze wsi do miast. A Pita dodała w formie objaśnienia wydymając po swojemu usteczka: - Ojciec mówi o górach. Przeznaczonego na kształcenie Polaków na profesorów uniwersytetu w Warszawie. Wyglądają one na widnokręgu bądź jak olbrzymie, nagie szańce, bądź też są pokryte gęstą dziewiczą puszczą, a tu i ówdzie poprzerzynane kanionami o prawie prostopadłych ścianach lub łagodnie opadającymi dolinami, które wyglądają tak, jak gdyby od chwili swego powstania były odcięte od świata zewnętrznego. Wśród nich na uwagę zasługują baryt i anhydryt, występujące w kraju tylko na terenie woj. Dałem rozkaz czeladzi tej, co zostać miała Na pokładzie, by statku czujnie pilnowała; A sam chwatów dwunastu dobrawszy wychodzę. … Skąpiłam, od ust sobie odejmowałam, byłam najlepszą żoną, siostrą miłosierdzia, mogę powiedzieć, i tak mnie zostawił! Powszechnie znana jest wielkość krzywdy, jaką magdeburgia zrządziła polskiemu językowi naszych miast i miasteczek. Odwagi zbytniej nie budzi? Przyjaciele osłupieli z wrażenia. Pomimo wieku wiele życia było w tych rysach,które powaga stanu czyniła majestatycznymi. Pani Julia była nieustannie zła i niespokojna. – mówiła słabym głosem chora. - Takie Jowiszowe miasto! Pies się zerwał nagle, nastroszył i zaczął szczekać. Stepan jak opa- rzony z komory wyskoczył,a potem i z chaty. Jednak przynajmniej niech śmierć umorzy niechęci, Miej dość na tym, że umrę, a miej mnie w pamięci. Panie Kochanku wolałby folwark darować, jak ustąpić Borutę. To ja paniom dobrodziejkom wieczną wdzięczność. Na tej chorągiewce jakie piękne pisanie: już tobie, moja Marysiu, z matulą rozstanie”. Powtórzył gość, którego miał nam przywieźć, pan miecznik kto mu uwierzy, i zabaw wszelkich.