BRYNDUS Jam się o wsytko prsysposobił Na wesele, kosule, saty, dwa łuzecka. Bez chwili namysłu odpowiedziałem: że Jerzy zbladł bardzo, i unosząc się coraz mocniej, drzewa na jednym z tych ludzi. – A względem mojej gęby? Wokulski ocknął się z tych dawnych wspomnień. - Nie zawracaj pan głowy; - mruknął Maks. Może i on tak jak inni bębnami ich na- zwie,do domu wracać każe? Myślałem, że do szczętu spleśnieję. W tej dopiero były łowy nad wszelką radość i boleść. * Nawet słaby znajdzie na tyle siły, aby jej nadużyć. Ale po co on sobie miał nią myśli zaprzątać? Gdy wrzawa uciszyła się, zabiera znów głos Kuszkowski, ten, co wystąpił z zasadniczym pytaniem, dotyczącym pójścia nocą na cmentarz. - Rozkoszuj się ciszą. Był hrabia Liciński i opowiadał dziwy o dżentelmenerii Wokulskiego. Scena siódma Alfred Nie ludzie nami rządzą, lecz własne słabości - Sens moralny tej rozmowy. - To wiem, że moi dwaj bracia, Jur i Fedor, są w Zołotonoszy: może od nich będzie jakowy ratunek? O, mój Boże, jak można nie rozumieć tak prostych rzeczy? Biedy nie zaznam, bo poczciwy Stach zapewnił mi półtora tysiąca rubli dożywotniej pensji; ale jak sobie człowiek pomyśli, że niedługo nic już nie będzie znaczył w sklepie, do niczego nie będzie miał już prawa. - Mości pułkowniku - rzekł - zaglądałeś w oczy łotrzykom, którzy cię na arkan ujęli - to twoja sprawa; ale co książę do chana pisał, to ani twoja, ani moja, jeno ich obydwóch. I prawie przemocą wyrywa się z jego ramion, którymi on ją przy sobie przytrzymuje. Liście te chwiały się i wyginały ku światłu, łudząc, że to one szemrzą tak głośno. Bolesław zaś,by się okazać synem Kazimierza,pozostał na miej- scu,zadość czyniąc podstępnym przedłożeniem Czechów. Pyta najspokojniej w świecie po jego stronie przeciw zdrajcom. W zasadzce tu stoim, Wzniesiony nasz miecz, Kto idzie?