- Prawda, darmo nikto nie da. Czy nie wpadną obydwaj w dół ? Wielu chce,by w Ojczyźnie wzrost brały nauki I żeby w niej kwitnęły wyzwolone sztuki, Lecz żaden,widzę,na to nie daje baczenia, Co najzdolniej pomaga do ich rozkrzewienia. WICHERKOWSKI To nic. Co prawda – to nigdy w Klerykowie zbyt wielkiej harmonii między „ciałem pedagogicznym ” a gromadą uczniów nie było i zawsze te dwie gromady stanowiły dwa obozy,obozy wyraźnie walczące ze sobą,nieraz przy użyciu przebiegłości,podstępu,a nawet zupełnie łajdackiej zdrady. Rzekłby kto, że fala osłabła i rozlała się pod ciężarem mgły. – Cichocie no. ] umarł, może nam się zresztą - przy pewnym kącie widzenia - też przedstawić makabrycznie: wystarczy podstawić pod dom - ziemię. – Chciałbym go prosić, by mi pozwolił na konia którego żołnierskiego siąść – mówił Mirski – bo mi kości zdrętwiały. Dźwigną do wysokości swej twarzy. Gdyby której z nich groziło niebezpieczeństwo, matka za córkę, a córka za matkę poświęciłaby życie. Nagle, jakby z dwóch długich rzędów kolumn, faraon miałby słuszność zupełną, lecz wyrażają poniekąd poważny pogląd na świat, ach, zapomnieć! Ja dotąd nie zmieniłem się, zysków nie pragnę, a panów oprócz Boga nie znam. Gdy wracał, witał się tak z towarzyszem, jak gdyby był wyszedł przed godziną. Każdy dzień przebyty wiekiem mi się wydaje i wszystkimi władzami mej istoty wyrywam się w świat szeroki, aby na nim zdobyć miejsce pod słońcem. – Więc to pani tak pięknie śpiewała? Zakryła dłońmi oczy, zwinęła się w kłębek, wtuliła głowę w poduszkę, lecz widoku postaci nie mogła z oczu wytrącić. I cóż, że przeszłej zimy byłaś już gotowa Dać słowo mnie? Dyndalska No, no. I dzierżeli tak niektorzy wieldzy philozophowie, że świat przez muzykę stanął, a niebieskie biegi obracając sie podług przyrodzenia, piękny dźwiek i wdzięczną harmonią dają. Szukał jej. Lecz gdybym w grobie się ocknęła pierwej, Nim mię Romeo przyjdzie oswobodzić? — Uczony mąż? Ale w tej pracy czapka diabłu zleciała, płaszcz opadł, ogon wysunął, rękawice zrzucone okazały pazury, wtedy właśnie roztworzył oczy Kujawiak, a dojrzawszy dziada z rogami, plunął mu w oczy, przeżegnał się i począł śpiewać godzinki ranne, co usłyszawszy diabeł, zostawując płaszcz, rękawice, czapkę, gubiąc buty w izbach gospody, uciekł co rychlej.