Z włosów swych uczynił gady, Grożąc mojej córce bladej, Która jest aniołów panią; I nie daje mi iść za nią, Sił ostatecznych pozbawia, I krzyżem drogę zastawia;– O! - Nie spotkała nas żadna blada twarz i nikt nie wzbroni nam przeprawy . Zechce kontynuować studia? Lecz wszystko na tym należy, aby prawa były sprawiedliwe, wszytkim pożyteczne, cnoty, a nawięcej bogobojność, szczepiące, chwały i czci Boskiej ochraniające, a na koniec dobrą egzekucyją i karnością opatrzone. Strzelec upatrzył młodego świerka i począł go ścinać u samej ziemi małą siekierką, którą nosił za pasem. Ale wdzięczność dla pisarza, który pierwszy otwierał mi oczy na urok świata – pozostała nienaruszona. Ani jeden nie pozostał u stóp góry; a gdy zupełne ciemności zaległy dolinę Taupo, ani jeden ogień nie ukazał się w bliskości. A choć nie jest Syn Boży. Przeszedł do innego pomieszczenia i założył jedynie cieplejsze ubranie, spodziewał się bowiem silnych wiatrów. Zakryła oczy,jakby jakaś myśl dopowiedzieć jej przeszkadzała,co miała w duszy,jakby coś wstrzymywało jej wyrazy na ustach,jakoby się byli powinni dorozumieć wiele,czego dotknąć nie mogła. Ileż jesteśmy im winni? - Kto by to inny podjął się przedrzeć do króla? Możnaż było z jawnymi już buntownikami postępować łagodniej; dano im czas do upamiętania, lecz któż zaślepioną pychę upamiętał kiedy? Dziurawe buty, absolutnie wzięte (jeżeli, notabene, był w nich milimetr rzemienia zasługujący na to, aby był absolutnie czy tam inaczej brany), nie mogły być przyczyną owego uczucia nędzy. Nie tylko nie widział Racheli, ale nawet unikał wszelkiej sposobności spotkania się z nią; bo chociaż wiedział, że postanowienie zgromadzenia nie dotyczyło wyraźnie robotnic fabrycznych, ale zauważył, że niektóre z dobrych jego znajomych bardzo się dlań zmieniły – i drżał, aby Rachelę nie spotkało takież wygnanie, jeśli ją spostrzegą w jego towarzystwie. – Poverino! I inne jeszcze, głębokie podobieństwa zachodzić musiały pomiędzy tymi ludźmi, tak z wielu względów różnymi, gdyż odkąd poznali się z sobą, to jest odkąd bracia Korczyńscy w niskich drzwiach pochylając wysokie swe postacie po raz pierwszy weszli do chaty braci Bohatyrowiczów, Andrzeja i Jerzego zawsze prawie widywano razem. Ogień Ofiarny, który był dobrym Ogniem i podążał ścieżką Prawa, rzekł: „O braminie, ja też mógłbym cię przekląć, ale tego nie zrobię, gdyż muszę szanować braminów. Wówczas Jaczmieniew zstąpił z katedry i wszedłszy między ławki po kolei sam egzaminował dzieci. - Powiedz mi, czego żądasz? – Nie znęcisz mnie! Człowiek zabija je, choćby chodząc po ziemi. - Nasz ogrodnik.