W tej ciemni oni stanęli oboje naprzeciw siebie nieruchomi, a pomiędzy nimi gasło to, co stanowiło do tej chwili świetlany punkt ich życia. Dla kogoż przez opór – niestety próżny! Po długim, długim czasie Hub przeszedł do gródzy sąsiedniej i tam począł grubym i srogim głosem pokrzykiwać na konie cugowe i na karego ogiera szczególniejszym sposobem, który przypominał do złudzenia głos głównego furmana, Jacka Skowrona. Król Mikrus wziął ją za rękę i zapytał: – Zazulko, powiedz mi, czemu płaczesz? I powtarzali wciąż jedno w kółko: że tatusiowie myślą, iż oni już nie żyją albo że przepadli na wieki - i obaj martwią się, i wbrew nadziei wysycają do Chartumu Arabów po wieści, a oni oto są już daleko nie tylko od Chartumu, ale i od Faszody, a za pięć dni będą jeszcze dalej - a potem znów jeszcze dalej, aż wreszcie dotrą do oceanu albo przedtem jeszcze do jakich miejsc, skąd będzie można przesłać depeszę. Proszę, abyś nie poddawał dobrowolnie gardła pod nóż. – Panie mełamedzie! Na kleryka on pewnie dobry, a będzieli zeń żołnierz, nie wiem. Robiło mi się na przemian raz zimno, raz gorąco. Cóż to za budowa, jaka szlachetna fizjognomia, a co za oczy! Kochałem, ale nie pannę Waleria. " (niem. Jego umysł wyszedł na szczęście bez szwanku z tego straszliwego wstrząsu. Był tam ze swym rzymskim profilem twarzy i wzrostem wszystkie inne przenoszącym, Scypionem czasem zwany, Feliks Jagmin, był Radowicki szafirową konfederatkę z fantazją u boku trzymający, był demokrata ów zacięty, świeży eks-student Florenty, byli Artur i Henryk Ronieccy, synowie ojca, który za białego ogłoszony, przez to znielubiony, teraz dwóch synów miał w partii; mały Tarłowski, dziwny chłopak, biały i różowy jak panienka, botanista uczony, a z dobrej woli nauczyciel dzieci chłopskich w pobliskim miasteczku; dwaj młodzi medycy, którzy w partii funkcję lekarzy obozowych pełnić mieli; i inni jeszcze, dobrze znani, bliscy. - krzyknął Jacuś wskakując do jaskini. W głowie zatlił się krwawy płomień. Bito nas nie zostanie mi się. Ba, i strucla cię nie minie Ondzie o świętym Marcinie. Pobierzemy się, to zobaczysz - już ja cię nie tknę nigdy ręką i marnego słowa nie powiem, i zarabiać nie dam, nie. Ręce i nogi mu związać,oczy zawiązać,tu przywieźć! Wprzód się jednak udał przed wielki ołtarz i klęcząc z królową i infantką Bogu się modlił. Hrabia drgnął gwałtownie. Mnie już ta księga niepotrzebna. — A czy znasz kogoś, kto mówiłby tak samo o sobie? – mówili strażnicy przy bramach.