Będę ciebie swarzyła w oleju, żebyś się nie skurczył, złodzieju. Dobry być powinien! A nad tym wszystkim, po czarnym, niemigotliwymi gwiazdami zasianym niebie szło ogniste bezpromienne słońce, coraz bliższe Ziemi, która lśniła trupim blaskiem, wygięta w wąski, ostry sierp, zawieszony nad tym padołem jakby znak śmierci. - Tak - odpowiada Stroop. - bąknął pod nosem. 711. I - karność! Wszystko to jest nadzwyczaj śmieszne i nie ma w sobie nic z wdzięku, jaki mogłaby mieć rzeczywiście taka zabawa w miejscu tak czarującym jak Zakopane. - przez zęby syknął Strasz, po czym głośno dodał: - Dobranoc waszmościom i dziękuję za pomoc, choć się nie udało. Ale muszę ostrzec, kim jest to zły znak ale ona ukrywała to, czy iść, czy ja wiem? Trudno opisać, z jaką przebiegłością, z jaką energią i uczuciem Rodin wymawiał te słowa. Wie, że w chwilach miłosnych tragedyj kompres na głowę jest nieunikniony. Wzięli go na wylot, lecz silni? Ułożono się szczegółowo,że pan Gugenmus będzie zbierał pieniądze i oddawał Antonio- wej i że Tomek zaraz pójdzie do pana Adama Bluma na Podwale i zapisze się u niego do stra- ży obywatelskiej. Porozumiewałem się cały czas z Heinrichem Himmlerem, który (mimo że był piekielnie zajęty setkami ważnych spraw) udzielał wskazówek, informacji i rad. 2 "Pisarczyk" - Ludwik Widerszal (1909-1944), historyk, docent Uniwersytetu Warszawskiego, pracownik Archiwum Wojskowego i Archiwum Akt Nowych. A coś okropnego Bóg już przeznaczył,może jutro spełni. I pomyśleć, że tak będzie zawsze, dopóki te dowody ludzkiej pychy w proch się nie rozsypią. Jesień ta była jeszcze smutniejszą niż wszystkie. A jednak po tle tego i innego dramatu przemykały świetlane promienie, pomiędzy gruzami zdruzgotanych cegieł i dachów kwitły kwiaty pociechy. Przychodami instytucji kultury są wpływy z prowadzonej działalności, w tym ze sprzedaży składników majątku ruchomego, z wyjątkiem dóbr kultury w rozumieniu art. Dalekie pola zapadały w mrokach, zimowy wieczór prędko nastawał i brał ziemię w moc swoją, a mróz się podnosił i tak ściskał, że głośniej grały śniegi pod trepami i szyby malowały się w rózgi i kwiaty dziwne. Nie widział go drewniany pług litewski, nie widziały go koła maży skrzypiącej, nie widziały ani kopyta, ani „miękkie” wędzidła końskie, owszem, nie znały go czasem nawet ręce łupieskich wojowników litewskich, uzbrojone niekiedy w same pałki i kije, jakimi (według niezupełnie bajecznego podania) zawojowano pod te właśnie czasy Zawichost.