ROZDZIAŁ XIV ZWIERZENIA FARYNGEI Wbrew zwyczajowi, Dżalma nie poszedł tego dnia do panny de Cardoville. Wyznaczył ci Pan Jezus twoje, to go się pilnuj i nie przestępuj, na pierwsze miejsce się nie pchaj i nie wynoś się nad drugie - bo zgrzeszysz ciężko. Opowiadał też dziwy o kobietach jak śnieg białych, z oczyma jak węgiel czarnymi, które przedziwnie na gęślach grały i śpiewały. Usłyszawszy te słowa i ujrzawszy znajomą twarz kniaziówna przechyliła się jak kwiat podcięty, ręce jej opadły, oczy pokryły się frędzlistymi zasłonami i zemdlała. Gdy Indra, podejmując wyzwanie, usunął wierzchołek góry, zobaczył uwięzione w niej cztery kopie samego siebie, równie wspaniałe jak on sam. - Nieprzyjaciółmi są rodu ludzkiego i twymi - rzekła Poppea. - Popytajcie Wizuna. LECH Psie! Pan bowiem lud swój wierny wielce miłuje, A ciche wszytkim dobrem rad opatruje; Dobrze będą widzeni w wielkiej zacności I użyją w mieszkaniach swoich radości: W ich uściech Pańska chwała, w ręku waleczny, Ogromny będzie łyskał miecz obosieczny, Aby krzywd na poganach swoich się mścili, A wielkomyślną hardość w ziemię tłoczyli; Aby królom ich kładli na nogi pęta, A w okowach chowali przednie książęta; Aby wedle pisanych praw je sądzili, A wierni sławy wiecznej stąd dostąpili. Potem udaliśmy się na drugą stronę Akademii,przez projektantów wiadomości spekula- cyjnych zajmowaną. – zapytał jeszcze raz Katylina. - No, patrzcie. Niżej jeszcze były te lochy ciemne i wilgotne, z których wczoraj Leszka dobyto, gdzie jeszcze zamknięci siedzieli inni, i studnia, do której spuszczano na głodową śmierć przeznaczonych. Barczyste góry, na których dawniej spoczywały ich niezdobyte warownie, nikną stąd w sinych mgłach oddalenia: tylko garby wyniosłe i z nich do góry wystrzelające ruiny rysują ci się jakby jakieś fantastyczne postacie, to na niebieskim tle widnokręgu, to w twojej własnej pamięci. U ciebie lekcje. Pod ramię go pochwycił. może z nami pojedziesz,Zielińska? Pomiędzy drzewami. - Ja ciebie tak jak inni ugościć nie mogę. Świeca drgnęła po raz ostatni i zgasła, a przez wielkie okna zaczęły się wsączać srebmopłowe blaski księżyca i zatapiać pokój w świetle. Aż mi nawet dziwno, że jeszcze żyje; przecież na wiór wysechł. Te “kolby” wędrują stamtąd do walcowni, gdzie znowu w czeluść pieca wrzucone zostaną i do białości się rozpalą. Na dziedzińcach i w zbrojowni porządkowano i czyszczono broń, próbowano koni, strzelb i pancerzy; rozwieszano chorągwie, zgoła czyniono widoczne przygotowania do wojennej wyprawy. – rzekłem – przecie nocował dziś u mnie i nic mi złego nie zrobił. Porywamy pana, wprawdzie nie do Rosji, lecz do „Ifigenii”. Bal, na którym ja aranżuję, ma nie obchodzić ludzi?