Wszystko to chwilę trwało - bo z boków i w tyle Barbarzyńcy nastają w niezliczonej sile. O głodzie,choć najdłuższym,w wielkomyślnej dumie Nigdy wspomnieć nie raczę,i tak go zatłumię. Ponieważ zamek nie może się już dłużej bronić — powtarzał baron de Gortz — niech chociaż pogrzebie pod swymi gruzami Franciszka de Telek i wszystkich tych, którzy przybędą mu na pomoc. — Za ogólną własność! Za nimi poczęli wchodzić oficerowie. Potem sylaby składano na tablicy, potem wyrazy, a na koniec periody; i wszystko strzelbą trafiając, wyuczyli się czytać dobrze w bardzo krótkim czasie. Wstał na nogi, nie miał, wzrosło i wybuchło łkaniem strasznem, upokarzającem przypomnieniem chwili, kiedy pan Henryk więc to panu Andrzejowi przytomności i ze skarbca Matki naszej jako dar od Pana Boga. I tak dalej - i nie wiedzieć dlaczego, przy tym o źrenicach czarnych opowiadaniu, wysunęła się Cyganka jedna i obeszła w kółko, a kiedy doszła do punktu wyjścia, wysunęła się druga, następnie tymże samym porządkiem trzecia, czwarta i piąta. ” Skazówka angielskiego zegara powoli zbliża się do piątej przypominając pani Latter, że nadchodzi wieczorna seria jej przyjęć. Siadła prędko i ziele zaczęła przebierać skwapliwie. Mimo woli i ja dałem się opanować okrutnej myśli: „Kanalie, przecież podobnie postępowaliście i wy ze swymi jeńcami, teraz na was przyszła kolej. Ale staruszek mu przerwał, mówiąc: – Daj pokój! Czuły na wszystkie wzruszenia moje kapitan wchodził w uczestnictwo tego ukontentowania, dał mi jednak nieznacznie do wyrozumienia, jak jest rzecz pożyteczna nie dać się zbytecznie uwodzić pasjom; dodał i to, iż cięższa rzecz umieć wytrzymać pomyślność niźli nieszczęście. 21,08 Panie, oczyść z winy lud swój, Izraela, któregoś wybawił, i nie obarczaj krwią niewinną ludu swego, Izraela. Rówieśnicą, moją była sędzina, która okrywała mu piersi. – Czy raczy pan przynajmniej zakomunikować mi zeznanie, jakie panu złożono? Byłem za słaby, a ona silniejsza niż kiedykolwiek. Że zaś pojedzie, ani na chwilę nie wątpiłem i nie miałem wcale zamiaru rozdzierać dumnie powiewającej na statku belgijskim flagi „pierwszej wyprawy polskiej do Afryki”. Jużci, nigdy nie była do gadania, ale przecież nie taka! - zawołał z pewnym oburzeniem. Bronił się bez przeszkód i niespodzianek się lękał, bo w tejże chwili za potwora i okrutnika pana Reja, który należy do ciebie. – zawołał dziadek rozczulony i nachylając się ku mnie – rób, jak możesz.