Łowczy rozbudzony stał i patrzał. – wymówiła Zenia podnosząc na siostrę oczy, które zamgliły się smutkiem. Na dzień dobry powiała ku mnie z okna słodka woń rezedy i spłynął na moje usta pocałunek Emilki. Procesy umysłowe odbywać się muszą we mnie incognito i przez cały czas trwania swego, uchodzić za coś podejrzanego. Była pijana. Wewnątrz szałasu ubita ziemia na grubość pół stopy nad poziom zwykły tworzyła podłogę; łóżka były z trzciny uplecione, a na nich leżały materace z wysuszonej paproci, okryte rogożami z giętkich i długich liści rośliny "typha". To wyprowadziło prezesa ze stanu omdlenia. Nie wierzyłem, lecz w całym powiecie tak słychać" Tu, poglądając w zamek, nie przestawał wzdychać. Niteczce bardzo się podobał. Nie mieli wiele czasu na opowieści długie i szerokie o sobie. Jedynym. Wisz tedy pierwszy mówić począł: - Siedzicie pod samym grodem i pod bokiem Chwostka - rzekł - wam więc dużo nie trzeba prawić o tym, co się u nas i z nami dzieje. – „Usłyszałem, jak śpiewasz – odpowiedział – proszę mi powiedzieć, gdzie mieszka pani generałowa Simon”. Odnajdowałem w niej to wszystko, czym nie była 83b. Robactwo podziurawionym listowiem spiczaste, czerwonawe, gorące dokoła blask słoń robi, proszę, bardzo. Przyjęłam ci Szeligę, jak chciałaś, Osładzając jemu jak najgrzeczniej Twoje ostateczne-odmówienie - -- By zaprzątnąć czarne jego myśli, O zwyczajach mówiłam pokoleń, Co patryjarchalnie jeszcze żyją; Gdzie ceremoniałów-samobójstwa Nie spełniane są na ludzkich sercach! – zagadnął niezłą francuszczyzną, podnosząc z uszanowaniem rękę do kapelusza. Nasyć nas owocem swego Miłosierdzia obfitego, A my do swego żywota Nie uznamy już kłopota. Sława czynów tylu, Brzemienna imionami rycerzy, od Nilu Szła hucząc ku północy, aż u Niemna brzegów Odbiła,się, jak od skał, od Moskwy szeregów, Które broniły Litwę murami żelaza Przed wieścią dla Rosyi straszną jak zaraza. Przez puste, odrapane, porujnowane korytarze wiódł ją do swego mieszkania; głuchy odgłos kroków po zzieleniałej, starej posadzce biegł za nim echem. Petroniusz rozumiał doskonale, że Ligię przeniesiono tam tylko dlatego, by nie umarła i nie uniknęła amfiteatru, łatwo mu więc było domyśleć się, że właśnie z tego powodu muszą jej pilnować jak oka w głowie. John Mangles robił, co mógł, aby na tej ciasnej przestrzeni nagromadzić wszystko, czego mogły potrzebować dwie kobiety - a powiodło mu się to nieźle.