Jak zauważyłem, Buta w tę stronę najczęściej posyłał swoje słuchy, a za słuchem zwracał też pełne dziwnej pożądliwości oczy. Zresztą, prawdę powiedziawszy, czas mile mi schodził z rozbójnikiem, bo już do niego nie miałem żalu po zwrocie szkody, a i winko było smaczne, i rozmowa przyjemna. Przez chwilę nic obaj nie mogli przemówić, lecz na ten wspaniały widok zawrzało jednym głosem wojsko, szlachta, lud, i tysiące czapek wyleciało w powietrze, huknęły wszystkie muszkiety, samopały i piszczele, działa z Lubowli ozwały się dalekim basem, aż zatrzęsły się góry, zbudziły wszystkie echa i poczęły biegać wokół, obijać się o ciemne ściany borów, o skały i urwiska i lecieć z wieścią do dalszych gór, dalszych skał. Nie mogę przeto i – wierz mi współziomek – boleję nad tym. Czyhał i łapał je u niewiernego, jeszcze pełna lat czterdziestu, chuda, ręce gościa pochwycił i oba oddalili się z fotelu stał pan Lubomir z niechęcią odwrócił się drożyną przez nich resztę pozyskać. Więc sam nie wiedział biedny szlachcic, czy do kolan hetmańskich przypaść, czy w piersi się bić powtarzając: "Mea culpa, mea maxima culpa! Z panną Serafina nie sposób było się rozmówić. Przez krótką chwilę myślał o tym, co to jest Zagłębie, i pomimo całej odrazy, jaką miał dla miejsc nowych i do tego szczególniej, co może w sobie zawierać ta nazwa, wolał to niż Warszawę. Jak się okazało, była o wiele cięższa. Najpierwszy, jakem powiedział, Rzewuski, wraz po otwarciu sejmu w roku 1788 widząc, iż nie było nadziei powrócenia władzy hetmańskiej, porzucił Warszawę, udał się najprzód do Drezdna, stamtąd do Berlina, wszędzie rozwodząc żale swoje na sejm, wszędzie ofiarując obcym usługi swoje i gotowość przedania ojczyzny za buławę. Wyleciał też w powietrze, na skutek żaru w piwnicach, jakiś wielki skład konspiracyjnej amunicji. Istotnym czynnikiem, który wywarł poważny wpływ na rozwój przemysłu w latach powojennych, podobnie też sytuacja wyglądała na Dolnym Śląsku znaczny jest odsetek robotników przyuczonych. – Któż go pani dał? Tak uroczystym pochodem, na czele mając siwych, weszli na uroczysko i pod chwiejącą się szopę. Pan Jan lubił to miejsce i zwykle mył się bardzo długo. Sam się nie znając na niczym, a ufając każdemu, lubo udawał surowość i wielką dbałość o małe rzeczy, był jednak okradanym na wszystkie strony i nie był w stanie temu zaradzić. Spytał zamyśliwszy się przez taką wodę. Niech jeszcze przez chwilę spocznie u naszych nóg wierny pies, przyjaciel, który nie zdradzi i miłuje. Powitawszy go, prosiłem, ażeby się zajął chorą z całą gorliwością. - Owszem - odpowiedział Kennedy, spoglądając na swą strzelbę. - Kazała, jakom wam wiernie powtórzył. On zaś żył dalej tylko teatrem i muzyką. Prawda, że nam co roku więcej dają, ale kto jego wie, czy za rok dadzą i trzy morgi?