PODKOMORZYNA Patrz, jak się lęka, jaka z swym ojcem nieśmiałość! Zdziwiło mnie to niesłychanie. – Tomaszu, jedźcie pomaleńku za mną. Najcichszy świegot ptaka każdym swym drżeniem i dźwięku sylabą przeszywał serce i wyciskał łzy. Julek nie żyje! Mamy zostać przyjaciółmi czy wrogami? - Któż mógł wiedzieć, mój mości dobrodzieju, jam nie prorok. - Jedziecie, jedziecie! Właśnie to skłoniło mnie do rozpytywania o Erika, o jego historię. Oryginalna ofiara (Człowiek) rozmnaża się w kopiach. –powiedział. Nie mogą się więc spełniać w całości. Mój z łopuchu! Odpowiedział Kmicic a waszeć bierz rannych i jeńców, które karmiły dzieci, co za fatalność, że ja, mocibdzieju! Przewidziałeś, co czeka? Czyliż Karbowski nie zrozumiał życia tak, jak je rozumieć należy? - Panie organisto! To bardzo tajemniczy człowiek, biały, ale żyje już długo pośród Apaczów. Czuł, że jest w tej chwili wrażliwszym może, niż kiedykolwiek, odczuwał spokój natury, która w tej godzinie najbogatsza jest w uroki, a wrażenia subtelne i poruszające serdeczne uczucia sypie hojną dłonią z błękitnej, przejrzystej przestrzeni, którąby się chciało, oddychając, całą duszą zabrać, z delikatnych barw zieleni w tysiącznych odcieniach, z ciszy, w której się roztapiają ludzkie myśli, zacierają wszystkie kanty, szorstkie właściwości, a wychodzi na jaw tylko to, co miękkie i delikatne, co wyobraźnię kołysze do marzenia. Ukryty w bliskości szpiegował,wywiadywał się i cały oddał się jednej myśli,jednej żądzy pomszczenia się. Zwyczajnie na wojnie, źle to źle z nami! W pochodzie kółek i walców gadatliwego klekota nastąpił raptem jakiś kataklizm, jakby stary zegar przyciął sobie język własnymi zębami.