To obopólne samopoznanie było jakoby drugim węzłem, przeznaczonym do skojarzenia dwóch dusz wybranych, zwłaszcza gdy książę zdawał się mieć wysokie wyobrażenie o historycznych zasługach i wielkim blasku starożytnej rodziny Kacprowskich. "Czyż zaraz każde ma trwożyć zjawisko? Stabrowska po ich odjeździe powróciła znowu do biblioteki i na purpurowym papierze pi- sała: „Ojciec umarł! Dzień feralny dla niego. Na dziecku także już odcień tej śniadości był widny. Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły. Dobrze obmyśliłem? Wtem wstał wicher. I zdaje mi się zawsze, że wtenczas gdy on nam ten wiersz odczytywał, myślał o sobie, o własnej starości, o własnym grobie. Robotnicy byli starzy, spoglądali zagasłymi oczami apatycznie na przechodzącego i tkali dalej również sennie i automatycznie. Po chwili milczenia wstała baronówna, doktor się znalazł przy hrabi, hrabia Roman, śmielszy po kilku wina kieliszkach, podał rękę narzeczonej, aby ją do powozu odprowadzić, odmówić jej, nie obrażając opiekuna, nie mogła, poważna i ostygła już przeszła salę nie mówiąc słowa. Istny obrazek! bardzo przepraszam! Może bym uczyniła to i dosyć. Na rybę. Wtrącił Jan. , a zburzenie nastąpiło w 73 r. – badał dalej. zawarty za zbyt pośpiesznie nietylko wobec zamiarów powstańczych Kamieńskiego i interesu Polski, ale i wo- bec interesów ludzkości. Wkrótce spostrzegłem jeszcze gorszy: oto wszystko.