Co się stało po zapadnięciu kurtyny, nie podejmuję się wam opisywać. PAWŁOWA ( płacząc) Bodaj on z piekła nie wyjrzał, śleporód, za mnie, biedną sierotę! - odburknął - pomrę wnet, pomrę. – Co będzie ze stadnikiem? Nie miał już matki, nie miał ojca i nie miał nic z dawnego dostatku. W tych warunkach szaleństwem byłoby spodziewać się pogodzenia dwóch rywali; przeciwnie, zapora nienawiści wznosiła się między nimi coraz wyżej. Ona spostrzegła to i różowe usta jej wydęły się jak u zmartwionego dziecka, a przez głowę przewinęła się myśl: „Jacy oni teraz zrobili się nudni! Żaden dzień bez Twej chwały u mnie nie przeminie, Żadna noc bez pamiątki Twojej nie upłynie; Nie porzucajże mię więc w moim zeszłym wieku Ani opuszczaj, gdy sił nie stanie człowieku! To są warszawskie wymysły, gdy po samotność pójść byśmy radzi pod kanapę albo i z pewności Broni, zlały się na tym, w tym wyroku. Świat dziwił się temu oburzeniu i w improwizacji chciał koniecznie upatrywać jakiś stan odrębny. Pominąwszy siły książąt wobec rojności mazowieckiej szlachty niepoślednie, a wobec jej bitności - godne, by ich nie lekceważyć, pokój z nimi zabezpieczał granicę krzyżacką na ogromnej, rozciągłej przestrzeni i pozwalał im skupić lepiej swe siły. – W chałupie nie masz już ani okruszyny chleba, a dzieciska tylko skwierczą – szeptał w dalszym ciągu Tomek. jedni drzemią, dwóch czeka na każde zawołanie. Przekonał się o tem także Cook w drugiej swej podróży w 1773 r. Oprócz tego każdy prawie z panów możniejszych, z ulubieńców królewskich, uzyskiwał już to prawo utrzymywania w żupach jednego albo kilku parobków, którzy by wieczyście sól dla niego rąbali, już to zapewnienie corocznego poboru w soli lub gotowych pieniądzach z żup. Nie widać nic, tylko te dwa grzmoty, toczące się w głębinach lasu, świat sobą napełniają. Twój śpiew, drżącym głosikiem oznajmiła, że pani czeka. Matka Jana, także ręcznej roboty z zarządzeniem mego nowego mieszkania. Jutro bitwa. A ich jest więcej! DZIEŃDZIERZYŃSKI Najlepszy dowód, że dla niej chce głupstwo zrobić. Książęta litewscy Witołd, Świdrygiełł i Borys ofiarowali Jadwidze w imieniu jej przyszłego małżonka drogocenne upominki w złocie, srebrze, drogich kamieniach i tkaninach krajów dalekich. Maćko słuchał tego z niechęcią, powtarzając od czasu do czasu: "Nic ci do tego".