– Tak, więc oczy mnie zdradzają. Tak to wznowiona została służba Boża w świątyni Pańskiej. z przyczyny? Wyrwane jako chwast z głębi lasów prastarych, wydarte ze szczytów i pochyłości gór, pójdą wnet posłusznie w rudozieloną głębinę słonego morza, głową na dół upadną, śmigłym wierzchołkiem zanurzą się w leje wydrążone przez parę w twardym podłożu, na pięć metrów głęboko zakopią się na wieki pod dziewięciometrową wody głębiną, ażeby wiekuistą niepodległość Światopełkowej dziedziny zbudować. Mając tę obietnicę Brahmy, uspokojeni bogowie wrócili do lasu Naimisza, gdzie nieprzerwanie trwała przedłużająca się sesja ofiarna, nie przypuszczając nawet, że obietnica ta już wkrótce się spełni, gdyż Śiwa przeklnie Indrę narodzinami na ziemi, co zmusi boga śmierci Jamę do odwrócenia uwagi od ofiarnej sesji i skierowanie jej z powrotem na ziemię. Nie zważaliśmy na utyskiwania osadnika, lecz podziękowawszy za gościnę, odjechaliśmy. Justysia Nic z tego. Jakaż forteca mogłaby być lepiej przysposobiona na siedzibę dla gości z tej mitologii rumuńskiej, jak nie zamek Karpaty? pobliże Muszyny, porastały wprawdzie dość gęsto osadami ludzkimi, jakich razem z Muszyną tuż po przybyciu Jadwigi otrzymał kilkanaście w darze od króla biskup krakowski Jan. Z tymi słowami zabrał prawie gwałtem gadatliwego gościa i prowadził do siebie. Zamieszkał w Lauzannie. Dawno o tym ludzie wiedzą! Oto dokument - rzekł Paganel, podając papier szacowny, który od dni kiIku badał usilnie. Rozmowa ta toczyła się półgłosem. Stoją w przestworzu pod niebem zorzanym, co jak pręga szkarłatu i złota płonie nad krańcami obszaru, pytając się duszy ludzkiej: – cóż jest straszniejsze na tej ziemi – sam krótkotrwały, prędko syty grzech, czy kara wymierzona zań przez wiekuistą, nieubłaganą baśń? Rozalia zaśmiała się właściwym sobie, a tak dobrze mi znanym, cichym, przeszywającym chichotem. – Nie mam czasu do tracenia. W chwilę potem Kaliński, po rzuconej mu kładce nie bez strachu przebywszy fosę, wąską furtą dostał się do wnętrza bramy. Z roli tej wyjść usiłowałem za pomocą sprowadzenia trzech tych ognisk do jednego mianownika. - Teraz już śpiewać nie będzie - rzekł trącając ją nogą pogardliwie. I teraz, gdy odszedł do nieba, na które sobie w pełni zasłużył, pozostawił pod naszą opieką swą żonę i nieletnie dzieci. Ale przemogły go trudy i zmęczone myśli i czucia osunęły się bezsilnie w ramiona zapomnień. - To jest istotnie moje właście i prawdziwe nazwisko.