Gadała bezustannie, opowiadając różne szczegóły o robotnicach z ich fabryki, o majstrach, o dyrektorach; pomagała później Jaskólskiej porozbierać do snu dzieci, które się mocno temu opierały, bo wszystkie przepadały za nią, tak je umiała zająć i zabawić. 88 XVII. — Ja się wcale nie porywam na to, ale oświadczam wam też, że nad sobą nie dopuszczę właści nikomu. Wszak to klasztor,nie dwór pański. –Nie sprzeczaj się,Kotlicki! A chociaż się uczucie od woli oderwało, chociaż wszystkie stany duszy mojej tylko do połowy dojrzewają, skłębiony chaos myśli, podarta sieć uczuć, bez siły przetworzyć się w akt woli - i cóż z tego? Dostarcza ona sprzęt wojenny do ośrodka buntu, przeciw prawowitemu rządowi tego kraju i użycza broni w złej sprawie. Kwiat paproci , Co na święty Jan ozkwita I tak się pali a złoci, Kieby gwiazda rodowita Z nieba jasnego. Panowie senatorowie chodzili i siedzieli, pozbierawszy się w małe gromadki, gdy Tęczyński, wyszedłszy na chwilę, powrócił, oznajmując króla. Ręczę, że gdyby zacny Wojciech Dembołęcki pisał dziś wiersz na imieniny artystki i chciał właściwie wyrazić nasze dla niej uczucia, powiedziałby niezawodnie jak przed laty dwustu pięćdziesięciu: Przed blaskiem jej sławy Padła na Śląsk, Czechy, okrutna mania, Ale w większym strachu była Frankonia, Nuż pot ogrójcowy puściła Hassya, Padła jak w ogrójcu na znak Alzacja I Biponcja – Co większa, iż nagle konało Falsgrafstwo, Więc i wpół omdlało wirtemberskie państwo, Owej, owej! Tylko oczy trzymała zwykle wlepione w ziemię, nie mogąc przemóc na sobie, aby spojrzeć nimi prosto w twarz pana. Ojciec okropnie ją złajał. Myliła się; a gdy ostrzegała mię przed błyszczącymi powabami młodego sąsiada, myliła się także. – Wtedy miałaś może lat trzynaście. * Kofrim, iberwerfer! Tymczasem napływające z Łużyc i Niemiec wieści świadczyły o zagrożeniu Łużyc oraz rozruchach. Erik obejrzał zaraz hamak i znalazł na nim stempel ,,Vegi”. Pan Lecki caly zamienia sie we wzrok i słuch miał dobry humor, to gospodarz jeszcze w refektarzach 42 klasztornych widzieć można. – Kupiłem w Zelwie trzysta. Krzyknął Tutmozis. * * * Dnia 6 czerwca 1867 roku wśród męczeńskich cierpień odszedł do swego Stwórcy po nagrodę, odszedł, jak odchodzą wybrańcy Pańscy, błogosławiąc Bogu i ludziom. Nie uwierzysz, jaki zalecał uczniom swoim żądzom i szczęściu. I tak będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. są pieniądze! O sobie, o tym, co widział i słyszał, i co przebył, nie mówił zgoła. oprócz starca Miłosza i ślepego Leszka.