Czy należy to powiedzieć, czy to mój obowiązek? Niegdyś, znał zblizka wszystkie biedy i nieszczęścia wyleźć. Dziewczyna wyglądała tak wojowniczo, a zarazem tak dziewczęco i ponętnie, że zwracały się ku niej wszystkie spojrzenia. Nie zginiemy, bo. Przestraszona kobieta opadła na poduszkę, oczy się zamknęły, myśleliśmy, że nas nie zaatakują. niechże pani coś powie! – Ale czasami wstyd mi chodzić z nim. Wołał syna-wyrostka, co go w domu chował, I rzecze: «Żeby się nasz osieł nie zmordował W długiej drogi przeciągu, Zanieśmy go na drągu». Nie mógł powstrzymać się od zapytania: - Który to poeta, panie profesorze? Utył znowu! Piękny awans! Gdyśmy wracali drogą od Jerycha, dwaj ślepi błagali Go o pomoc: On dotknął ich oczu, a przejrzeli. – Dobrze, panie bracie. Winicjusz chciał biec naprzeciw, lecz na widok tej umiłowanej postaci szczęście odjęło mu siły - i stał z bijącym sercem, bez tchu, zaledwie mogąc się utrzymać na nogach; stokroć więcej wzruszony niż wówczas, kiedy po raz pierwszy w życiu usłyszał strzały Partów warczące koło swej głowy. Raczej chcemy udać się do ziemi egipskiej, gdzie nie będziemy oglądać ani wojny, ani słyszeć głosu trąby, ani łaknąć chleba. Z nogi na nogę przestępowała,myślą jakąś zaniepokojona. G u s t a w Żartuje stryjanka. Gdyby Fergusson mógł się posługiwać dwoma balonami, widoki pomyślnego rezultatu wyprawy znacznie by się wzmogły. Gdyby tam zostawał choćby godzinę dłużej, doszedłby do tego szczytu łańcucha gór, na którym siedzi szaleństwo. Hańba! Niektórzy puszczali się nawet w daleką i trudną podróż do Warszawy, aby znaleźć się bliżej źródła, z którego wychodziły wiadomości, a znalazłszy się tam przesyłali współbraciom pozostałym w białoruskiej mieścinie długie listy, zmięte i wyplamione dzienniki, kartki powydzierane z rozlicznych broszur i książek. Jako Standartenfuhrer zostałem tam wysłany na trzeci z kolei kurs szkoleniowy, w styczniu i lutym 1938 roku. - Niech pani pokaże.