- To niech będzie z arakiem, a ja dlatego raportu nie będę pisał. Jako człek doświadczony i biegły w prawnictwie, Chce Hrabiego osadzić na nowym dziedzictwie Legalnie i formalnie; więc za Wo"nym biega, Aż go po długich śledztwach za piecem dostrzega, Wnet porywa za kołnierz, na dziedziniec wlecze I zmierzywszy mu w piersi Scyzoryk, tak rzecze: "Panie Wo"ny, pan Hrabia śmie Waćpana prosić, Abyś raczył przed szlachtą bracią wnet ogłosić Intromisyją Hrabi do zamku, do dworu Sopliców, do wsi, gruntów zasianych, ugoru, Słowem cum gais, boris et graniciebus, Kmetonibus, scultetis et omnibus rebus Et quibusdam aliis. Połaniecki pragnął dojść do Forum, aby nie był uprzedził, nie pomijają takowej. A cień twej maczugi Na całą ziemię padł czarny i długi. Krzyk wydarł się jej z piersi, krzyk bezwiedny, bo ujrzała falę ognia, piętrzącą się nad fabryką coraz wyżej, coraz szerzej, coraz straszniej. Miała grać hrabinę. W sam dzień zaduszny zaprosił na obiad obozowy panów i urzędników, i tych, którzy się dnia poprzedniego popisali pod Lanckoroną, co i mnie dało wstęp do jego stołu, a swoich Lubelczyków prawie wszystkich. Dokaże ona co złego panu Skrzetuskiemu, a wyszłych księżniczek trzydzieści siedem metrów, a nazajutrz rano żegnał w duchu: gdzie, po niebie gwiazd, które w posagu. Bezwzględna piękność musi być z natury rzeczy niezmiernym egoizmem, który podporządkowywa sobie wszystko. Bóg mu pod nogi światła wywróci kolumnę, Po niej gwiazd mirijady zapali i słońca; Anioł je przejrzy wzrokiem nadziei do końca I do gwiazdy podobny, będzie w przyszłość płynął. Bił w nozdrza i w pyski, rozwarte przez wędzidła, strudzone konie pociągowe, które z całej siły, wszystkimi mięśniami wlokły po barbarzyńskim bruku wielkie fury frachtowe. Na równiach nie dzielonych żadnymi przegrody: Tam naprzód w wielkie ciało zrosły się narody; Zaraz na karku onych ciemięzcy usiedli, Miasta wałem,a ludy łańcuchem obwiedli. Nie było jednak wiatru ani nawet nadziei na jego pojawienie. Lży mnie publicznie, listy, które piszę, drze i rzuca pod nogi; oświadcza się, że mnie stąd wygna; wystawia na pośmiewisko! Baby swoje,a ona swoje. Milczenie było odpowiedzią; długo król czekał. Zeskoczyłem z konia i gindżałem w ziemię. Obiecywał mu słodko, popychał go gwałtownie naprzód i bohatersko wskakiwał na siodło. Został on zaatakowany przez wroga, i zgodnie z Prawem naszej kasty nie uciekł z pola bitwy, lecz stawił mu czoła! Lecz ów podniósł powtórnie bukłak do ust, opróżnił go całkowicie i jakby nie słysząc słów Maćkowych, zwrócił się znów do Zbyszka: - Za to też pokochałem cię, panie. - Dobrze, odpowiem panu, ale wcześniej chciałbym wiedzieć, dlaczego to pana interesuje. - Ale ich cysorz przy naszym to poślednia osoba.