Nareszcie wezwano ich przed wodza. Są stokroć straszniejsi od naszych dzikich Indian. – odpowiedzieli jednocześnie. Nie mógł zrachować, zrachował, a o jakiej ty, doprawdy, panie Hercyk? Starał się jej tam wesoło być musi. DZIEŃDZIERZYŃSKI Jak do oberży! A obłąkana dłoń ustała z trudu. Patrzyły oczarowane na koronki i aksamit, na złoto grzechotki i widniejącą na niej dewizę, i miały wrażenie, jakby znalazły się w środku toczącej się wokół baśni. 367 ROZDZIAŁ XL Na ulicach świętego grodu roiło się od ludzi. – Nieprawdaż – rzekłam do niej jeszcze ciszej – że to, co przed chwilą wyrzekł pan Lubomir, dowodzi, iż jest szlachetnym i rozumnym człowiekiem? - A któż ich lepiej zna? Łże, czochrogniot, w ślepia patrząc! * Boimy się tak naprawdę nie samych przeciwieństw losu, ale tego, co o nich myślimy. Krzyk podjudzonego męstwa na ich widok buchnął z kolumn szturmujących. Potem spokojnie wrócił na środek pokoju i rzekł, jakby nic nie zaszło: – Zaraz się pan Tachlewicz umyje, a potem będę się starał wytłumaczyć! - Bujdą jest, że naród nie akceptował naszych działań. Tego pseudonimu D e o t y m y nie wybierałam sobie sama. Podła wasza cywilizacja! Wyznaję, że gdym to usłyszał, serce drgnęło mi w niezwykły sposób. Co gorsza – wskutek spoglądania na portret – pamiętał coraz wyraźniej.