Ode mnie,którego Miłość statecznie chodziła dłoń w dłoni Z ślubną przysięgą,w objęcia nędznika, Którego dary przyrodzone były Naprzeciw moich tak liche! Keller wstał i ruszył w kierunku drzwi. LULU Zostaw mnie! ANTENOR, PRIAMUS ANTENOR Iż moja wiara rada u ciebie, o wielki Królu, ważna nie była, żebyś był Helenę Grekom wydać rozkazał, a tę niewlątpliwą Wielkiej wojny pochodnią co napręcej zgasił, Teraz, co potym idzie, w czas cię upominam, Abyś czuł o potrzebie i o pewnej wojnie, Tak pewnej, jako mię tu clziś przed soba widzisz. Ale myśl może pozostać w stanie oderwanym; uczucie - nie. – Jam się do tej Dijżony dopytał, ale dalej nawet, jak pytać, nie wiedziałem. Wolę winną polewkę - choć chwała Bogu i za to, co jest, bo wkrótce może i tego nie starczy. Dobrze zrobił Protazy, że w drogę pośpieszył, Bo niedługo by swoim pozwem się nacieszył. - Wspomnieliście o czymś niespodzianym. - ci sami ludzie niemieccy przeciwko temuż Zakonowi Panny Marii w związek się nieubłagany związali i w spisek zaklęty sprzysięgli. Kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. – Ale i pan nie należy do zwykłych ludzi, a ja, jak pan dobrze wie, od dzieciństwa deptałem panu po piętach. Światło błyszczało jeszcze w Jagodynie po przejściu pierwszego wrażenia, osoby, owszem, słyszałam, jak tam, badając w nim falą goryczy i ckliwości? I nie dziwota - dodał żartobliwie - duchowne osoby miewają natchnienia, aniołowie im doradzają, wy zaś, panie hetmanie, sercem czujecie, kiedy mi ciężko i kiedy tęskniąc wyglądam przyjaciela. Gorszym było dla mnie, że zima nadchodziła, a z nią długie wieczory, i nudno mi tak było samemu. Lecz gwiazda tego potężnego wojownika zachodziła widocznie i sam nie miał dobrych przeczuć. W środku wojsk sformował się błyszczący ośrodek. mam do wyjaśnienia sytuacji i czytaniem fizjognomii, podobają mi się chce kląć, płakać i zarazem oczy jego zaczęły rozmarszczać się. Zlituj się nad nią i odpowiedz na jej wołanie! Zostałem więc przy życiu sam jeden. Spytał nagle: Klemunia! Ojciec pisze dlań pamiętniki, przekazuje mu doświadczenia własnego życia. Dżalma, usiadłszy na kobiercu, u stóp panny de Cardoville, w postawie pełnej wdzięku i uszanowania, oparł brodę na dłoni i pogrążony w milczeniu, uwielbieniu, zaczął skrycie przypatrywać się Adriannie, która nachylona ku niemu, uśmiechając się, uszczęśliwiona przyglądała mu się tak rozkochanym wzrokiem, jakby nie było przy niej duszącej się z zawiści dewotki.