Nic nie mówiąc,z palcem tłustym przyłożonym do ust,stała długo nieruchoma nade mną, jakby chciała zagadkę jakąś odgadnąć. Umyślnie przyjechali,aby odwiedzić nas i święta z nami przepędzić. Nie kto z nim panować będzie, tylko my. Z bramy, przed którą stało wojsko i tłum drobnych urzędników, wchodziło się na dziedziniec otoczony krużgankami, wspartymi na piętrowych słupach. – Przed własną matką się pan profesor tak nie otworzy,bo zawsze starsza pani tak wszystkiego nie zna jak ja,com to tutaj tak całe życie pana na pamięć umiała. I jak wzdęta fala morska, którą wiatr żenie z dalekiej roztoczy, przyjdzie, spiętrzy się, zapieni, uderzy z hukiem, a potem cofnie się w dal, tak oni uderzali tu i owdzie i znów się cofali, i znów uderzali jakby próbując oporu, jakby chcąc się przekonać, czy samym swym widokiem, czy samą liczbą nie zgniotą ducha, zanimby ciała zgnieść mogli. Ono w przedziwny sposób wie, że idzie zza gór, zza siedmiu rzek wierny przyjaciel, że krąży pod murami przybysz ze stron dalekich, wierny trubadur Blondel de Nesles. Są wiadomości. Widzicie go, „deputnik[8]” pieski! Myślę,że może troszeczkę wiem z tego,co wiedzą tamci,tamci,co już zupełnie nie posługują się ani rękami,ani nogami,ani językiem. Skąd pani wraca? - zapytała głowa z lufcika, puszczając kłąb dymu. 97 ROZDZIAŁ TRZYNASTY Wycieczki następcy tronu, podjęte w celu odkrycia kapłana, który ocalił Sarę, a księciu udzielił porady prawnej, miały nieoczekiwany rezultat. Wspominał nadaremnie całe swe mienie Zbigniew, kto wziął, ludzi, którą można potłumić, doganiał przeciwnika i zrzucał go z bezsiły, zlany potem, zachęcone obfitymi datkami, miały w sobie miała, a tak rychło mi ucieknie, ale i o nią starannie we dworze. Dobra to rzecz takie upadki nagłe i niespodziewane, z obłoków prosto w studnię. Głucho po czarnych szynach pędzą pociągi i podają hasła lokomotywy. Widząc opór Wielkopolski przeciwko Zygmuntowi, nie mając myśli osadzać poślubioną mu Marię ze stratą korony węgierskiej na tronie polskim, będąc wreście od dawna nieprzychylną swoim zięciom niemieckim przyjęła matka-królowa wcale obojętnie nowinę o przymusowym ustąpieniu Zygmunta z Polski. Z muru nieustannie padały na ziemię, powyciskało ostatnie soki z krzewów i roślin zboża, jedne już znikło na zawsze. Przechodzili jakiś placyk odsłonięty, zalany cały światłem i pusty zupełnie, a obramowany dokoła haftem delikatnych cieni, jakie rzucały drzewa na żółtawy żwir. Gdyby pan kochał mnie – dodała z zalotnym uśmiechem – to byłabym bardzo chyba głupia, gdybym pana nie kochała. - Jan, za pozwoleniem jaśnie pana. – A ty gdzie byłeś ostatniej nocy, Tomaszu? –Tych słów domówiwszy,a widząc z oczu Anny,ze się nie potrafi oprzeć nadziei oswo- bodzenia,pewien jej zezwolenia wyszedł sędzia z pokoju i,nim pan Mateusz wieś minął, wyjechał ze dworu umyślnie spiesząc,aby był przez niego widzianym. Będzie to dla nich ustawa wieczysta dla ich pokoleń.