Nr 44, z l listopada 1902 Kłamstwo Gdyby Sfinks dzisiejszy dał zagadkę: co ludzie najchętniej i najpowszechniej czynią na wszelkich stanowiskach i we wszystkich porach życia - należałoby odpowiedzieć: kłamią. Kładzie się taki ciężki muł, aby nałapać skalpów, i hałasuje przy tym tak, że słychać aż w Kanadzie, jak mi się zdaje! Jego podejście jest więc socjo–psychologiczne. Jan Wacław, prymus wieczny i kandydat do złotego medalu, wyobrażał sobie podówczas, że jest najznakomitszym na kuli ziemskiej aktorem, wielkim tragikiem i płomiennym artystą. co ja bym dała. Wszystko idzie dobrze. Kiedy zapukano do pokoju pani Latter, na dole rozległ się hałas: niższe klasy powracały z Foksalu z panną Howard. Wpuszczono potem samego Pawłka, kazawszy Zarębie z końmi zostać za wroty. Nad czołem podniosła mi włosy wysoko, a na nie lekko położyła wianuszek z konwalii; potem kilka długich loków spuściła mi na obnażone ramiona, a na szyi spięła naszyjnik z pereł. W naszą pierś zbiegły się wszystkie jasności promienne, lecz z naszej piersi nie wystąpiły na zewnątrz, niczego nie ogrzały, nie oświeciły niczego, a my potem złamaliśmy się i upadli pod zbytkiem naszym. W apsie przez trzy dni i trzy noce siedziałem, kajdany niby złoczyńca jaki na nogach i rękach miałem, czterysta medżidżi straciłem i celem zaskarbienia sobie względów dawniejszych wydać jeszcze będę musiał dwa razy tyle. Był to bardzo rzadko mieszka z ojcem, a dzisiaj już mało co zo wa ny. Bo Wiktor ożenił się z pieca spadło, że to była towarzyszka 174 J a n i e c g o u s q u i e g o, tacy synowie! Plejstoanaks dlatego pra- gnął pokoju, że nieprzyjaciele jego wciąż wyrzucali mu powrót do ojczyzny i ustawicznie wszystkie niepowodzenia lacedemoń- skie przedstawiali oszczerczo Lacedemończykom jako następ- stwa bezprawnego powrotu Plejstoanaksa do Sparty. – rzekł Dagobert, zżymając się i nie mogąc ukryć wzburzenia – im więcej mam z nimi do czynienia. W razie umownego wyłączenia wspólności każdy z małżonków zachowuje zarówno majątek nabyty przed zawarciem umowy, jak i majątek nabyty później; zarządza i rozporządza całym swoim majątkiem samodzielnie (rozdzielczość majątkowa). Granice rzeczywistości giną tu roztapiając się w cudowności, która znowu - uświęcona podaniami historycznymi - nabiera prawdy artystycznej, zadowalniającej wszystkie wymagania sztuki. Chyba – to śmierć najleksza,ten puchar wypiję. " Zdawało mu się, że ktoś za nim idzie. Wściekał się na nią za rozmowy ze wszystkimi, a nade wszystko za śmieszki i poufne półsłówka z "tamtym". Obraz był nadzwyczajny! Po wielkim huku organów w jakiejś katedrze daje się słyszeć śpiew, śpiew z tłumu, bojaźliwy, strwożony. Biedni ludzie. To ci im będzie pociecha, kiedy mnie i tak za dwie lub trzy niedziele śmierć pisana.