OKTAWIA Mój panie,nikt mnie nie zmusił do takiej Skromnej podróży;jestem tu z wyboru. Zajście, o którym była mowa, dyskutowane w tym czasie gwałtownie przez wszystkie pisma Zjednoczonego Królestwa, miało miejsce przed trzema dniami, to jest 29 września. Zmęczoną była, więc wezmę dudy. Dodał w końcu, że obecnie wie już z pewnością, że kocha nie swoje własne uczucie, uwięzione w pannie Linecie, ale ją samą, dla niej samej, i że to jest jego najdroższa w świecie głowa. Zapraszała. WIEDŹMA Trza ostawić wiano. - A teraz się nie boicie? A potem sprawdziłem to w Internecie. Zwłaszcza na wiosnę, gdy jasna, młoda zieleń okryła swą majową szatą wszystkie nagości wąwozu, gdy czeremchy poczęły kwitnąć i podlaszczki bielić się na szmaragdowym tle traw, słowiki napełniały cały wąwóz swym melodyjnym śpiewem, niemałego uroku dodając tej pół dzikiej, pół romantycznej miejscowości. Wprawdzie poczciwy Zięba chcąc ich zbliżyć biega od starych do nowych i ciągle im coś perswaduje; ale nieborak ma tak nieszczęśliwą rękę, że antagoniści po każdej próbie godzenia krzywią się na siebie jeszcze szkaradniej. Ta, co jaszmak zrzuciła, była to kobieta – jak się mówi – nie pierwszej młodości, nie nader piękna, nie stara jednak ani brzydka. - pytam i patrzę wprost w oczy. 04,12 Sisera dowiedziawszy się, że Barak, syn Abinoama, wyruszył na górę Tabor, 04,13 zebrał wszystkie swoje rydwany, dziewięćset żelaznych rydwanów i wszystkie swoje oddziały, jakie posiadał. Tego dnia, a przez to mieszkanie moje. już było tyle przedświtowego brzasku w powietrzu, że dobrze widział puste podwórza, pootwierane wierzeje i ludzi śpiących na dworze. To właśnie z tych terenów wychodziły nocą żydowskie patrole bojowe, łącznościowe, dywersyjne. nie dojedzie, a po trzecie ona i tu umrze lada godzinę. Słucham ja tego, proszę pani, idę, a myślę, że ta sień ciemna nigdy się nie skończy. Cóżeśmy winne? Przez chwilę Rafał stał przed tą ścianą niewidzialnego boru i niechętnie rozmyślał, co ma czynić, w którą stronę jechać. Ubrany w smoking,z białymi goździkami w butonierce,wyglądał jak książę. Z tatusiem nijakiego kłopotu nie masz, ale jak opat zwie-dział się o tym od swoich skomorochów, w mig pełniuśką izbę naklął i taki był sądny dzień, że tatuś do stodół uciekli. Inne źródła mówią o przebiegłości wielkiego księcia, o jego pysze, o mściwości – ale to wszystko „wspaniałością” nie było.