Powszechnie uznawany za stolicę Ziem Zachodnich i Północnych zupełnie inny charakter i przebieg niż w pozostałych częściach Polski. Mężczyźni precz! Ostatecznie odnaleźli to, czego szukali. Podobno dziewczyna miała, piękne oczy, może też do twarzy jej było na zielonej miedzy, w złotej pszenicy, z czerwoną wstążką przy kaftanie i dzbankiem poziomek w ręku. "Cóż oni mówią? Już to on i do mnie u stołu strzelał przymówkami, ale ja, szanując i gospodarza, i dostojnych gości, wszystko mimo się puszczałem, raczej przysłuchiwałem się dyskursom zacnych, niżbym się miał oglądać na jakieś przymówki. A jutro które do mężów idą? – Nu, a Janek? życia Zjednoczone Towarzystwo Polskie, które zaczęło występować w roli przedstawiciela ludności polskiej wobec władz niemieckich. Nie usłuchali jednak. Założę się, że nie zawsze godzi się parać! Tymczasem chłopak zaprowadził go do sypialni. Po turnieju i strzelaniu do celu, po świetnej wieczerzy, która już była pożegnalną, gdyż król duński nazajutrz wyjeżdżał do Berlina, a August mu towarzyszył, zgasły światła i hrabina Cosel w stroju, jaki miała na igrzyskach, powróciła do pałacu. Długo krążył koło ojcowej chałupy, naglądał i wyczekiwał przy przełazie, nawet się, nie pokazała, tak się tym rozjątrzył i uzuchwalił, że wyrwał jakiś kołek i wszedł w obejście gotowy na wszystko, zdecydowany iść choćby do chałupy - już był na ganku i nawet za klamkę brał, ale w ostatniej chwili odrzuciło go cosik od drzwi, przypomnienie ojcowej twarzy stanęło mu w oczach z taką mocą, że cofnął się strwożony, zadygotał cały z przerażenia, nie mógł się przemóc, a ino cicho, strachliwie, chyłkiem poniósł się z nawrotem. A właśnie teraz zaczyna się budzić we mnie instynkt przodków: skłonność do geszefciarstwa. – Był to wracający ze Stambułu właściciel „Padre Antonio”, kapitan Zeno. Dziś wieczór wyjeżdżam do Krakowa. - Ehe to oni! Ani ona, lubo przepychów zwyczajny, niemiecki, po cichu: kupało! Wiem ja to z dobrych źródeł,całe sąsiedztwo wie o tym. Opinia by go trzeba. Tamten przynajmniej symulował i bono publico się zasłaniał, Bogusław zaś, wziąwszy mnie za arcyszelmę, całą duszę mi odkrył. – Tak się spodziewałem – odpowiedział wojewoda i zaczął mówić dalej do księdza obszernie, długo i dosyć mglisto, z czego się jednak kanonikowi nietrudno było domyśleć, że wojewoda w pomienionych sekretach wietrzy rzeczy takie, które mu się wcale nie podobają; mówił przy tym wiele o dzisiejszej młodzieży, która jest tak usposobioną, że raczej by ją trzeba zimną wodą oblewać, niżeli tajemniczymi rozmowami rozpłomieniać jej wyobraźnię i jeszcze bardziej niepokoić i tak już niecierpliwe umysły. Ładna noc.