Anna Hoym zmarszczyła brwi. Żydkowi podobał się ten objaw pokory. lecz kiedy usłyszałam panią, taką piękną, tak wielką damę, jak mówiłaś do tej biednej wyrobnicy jak do swej siostry, daremnie się srożyłam, gniew mnie opuścił. Co chwila otwierała usta, z wysiłkiem, jak karp, połykając powietrze. Pragnęli mieć świętych tak wielkich, jak żaden kościół w miasteczku; rozmierzyli na łokcie, wytargowali każdy centymetr i co tydzień niemal delegowano deputację dla zbadania, czy święci postąpili we wzroście i czy rzeźbiarz trzyma się ich uwag i wskazówek. Ten cały blask,ta światłość,te ognie i kolory,które go tak oślepiły w nocy,to był tylko proch i żwiry,a te sztaby złota i srebra – trzciny i badyle. - klął wójt, na darmo dzwoniąc. Bawiło mnie to w duchu, że posiadam tajemnicę uwolnienia jeńców, której oni mimo największych starań nie mogli rozwiązać. Dziś Grecy i Trojanie mogą zostać zgodni, Długo cierpiący dla mnie i Parysa zbrodni, Niech ten zginie z nas, komu śmierci wyrok życzy, Wy ciągłego pokoju kosztujcie słodyczy. On filozof,on co innego,zna różne takie kawałki. A jakby Antek wrócił, daj znać na kapuśniki. Błyszczące obuwie gościa głośniej trochę skrzypnęło i była to jedyna oznaka, że czuł się cokolwiek zakłopotanym. Niech siada ze mną, to go odwiozę. Więzień znowu zaskomlał jak pies. - Nie pozwolę ci tego opublikować. Młodemu wszystko zarówno się zdaje, Bo jak na wiosnę pędzi potok w biegu, Pieni się, szumi i wylewa z brzegu, Aż dalej cicho płynie w swym korycie, Tak młodzian siłą udarzon obficie Musi wyszumieć, aż w troskach stateczny, Jak jabłoń z czasem traci kwiat zbyteczny. Sam nieraz, miewał natomiast z pewnym jakby żalem czy tęsknotą powiało na niego patrzę, tym bardziej dojeżdżał. - W lesie to siedzicie czy co, że wam nie wiadomo? Na górze w sali domowej. Na większej powierzchni użytków rolnych niski jest, w porównaniu z krajem. Mam tylko takie uczucie, jakby mnie i wszystkich koło mnie niosła niezmierna fala, zatapiająca wszelką ludzką wolę i ludzkie wysilenia. Jakiż to ruch, jaki pośpiech w życiu tych mieszczan! – Powracając do hazardu – rzekł Maryański, który chciał poznać dokładnie zapatrywania Tenczyńskiego – czy pan zawsze siada do gry z ludźmi, o których pan wie, że przegranie sumy, dla pana drobnostką będącej, nie doprowadzi ich do ruiny i krytycznego położenia?