XXX Wieszcze się jawią w ogniu i guślarze Przepowiadają przyszły świat nieznany. Eustachy znowu wpadł w roztargnienie i niespokojne dumanie. Zamiast odpowiedzi,Harris zerwał jeszcze kilka brzoskwiń i zajadać je zaczął z ogromnym apetytem. Przerwał je Meir. Ale nie będzie ich trzy, jeno co najmniej tyle, ile palców u obu rąk. Głos jego brzmiał donośnie na wszystkie strony, a pogodne oblicze ukazywało się niespodzianie, przewodnicząc do śpiewu i boju. Zapewne zapyta niejeden, czemu to czerwonoskóry nie żyje z uprawy roli. Zapytał go major. Nie bój się,panienka choć i rozgniewa się,to przebaczy. Jej już nie żyje. Zbliżywszy się do pana Granowskiego pani kapitanowa zaczęła mówić szybko, gwałtownym szeptem: – A to mi pan przyniósł wiadomość! Jeśli wesołym,powiedz mu,żem chora. Pobiegłem dalej. wasza w tym głowa nie moja. - Moryc, chodź do nas! A więc do dzieła,nie traćmy czasu,bo któż wie,jak długo potrwa pogoda. pozwoli pan. może zajść wysoko. Zamieniono ziemię jego w pustkowie, jego spalone miasta zostały pozbawione mieszkańców. Ot, Bilitis mi zaaplikował, bodaj czy nie żal ci. – Ojcze mój – ciągnął dalej, wskazując siedzenie, a zapominając, co go tu sprowadziło.