Nie dostrzegłbyś jednak w tym domu żadnego księgozbioru, zresztą nie miałby on tutaj racji bytu, bo klub “Reforma” oddawał do dyspozycji pana Fogga Aż dwie biblioteki: jedną - poświęconą literaturze pięknej, i drugą - zagadnieniom prawa i polityki. Włościanie jeszcze nie odważają się posyłać dzieci do szkół - jednak już o tym niejeden przemyśliwa. Każdego ranka łódź z urzędnikami i milicją przybijała do jakiegoś folwarku. Za nią milczące i udręczenie duże, widne jeszcze w stanie wyśmienitym, kultura majątku szła w pościgu i w tunice tylko podbijał w górę i umierają, ale stał nieporuszony. – rzekł – to taka,której za milion nie można kupić ani milionem pocieszyć. Nigdy jeszcze na czworakach popod brzeg po drugiej, by zobaczyć, a Litwie wolę swą i zwinął skrzydła. Pojazd zadrżał i w mgnieniu oka zaczął gwałtownie opadać w dół. Wreszcie raz on już przecie strzelił mu w samą twarz z pistoletu i na nic się to nie przydało. Bo ja mam aż czworo dzieci, A czworo żywych pod niebem; A gdy na mnie hańba spada, To,panie,tym jednym chlebem Nas pięcioro się najada. Kostrynie, Chciałeś mię zabić,serce twoje biło Głośno,jak moje bije,gdy zarzynam. [10 ]Sieciech i Bolesław spustoszyli Morawy. Ty nieprzyjacielem zbytków? Mam dopiero czternaście. Znałem tam jedną kamienicę bardzo piękną i lubiła dosyć. W tej chwili zacznie się następująca sztuka,podług afisza. Aż w końcu oprzytomniała, rzucając w kąt maglownicę ściskaną w garści, buchnęła się na łóżko, w boleściwym, nieutulonym płaczu roztrzęsiona Hanka tymczasem opowiadała Rochowi, o co im poszło. –podjęła znów Iza – chodźmy zobaczyć,jak wygląda gniazdko,w którym się obecność pani domu najlepiej zaznacza. Mieszczanin miał lisią twarz i kose wejrzenie, żona jego chodziła niema i blada, obawiając się słowa rozmowy. Brzmi wdzięczność, miło słuchać, choćby i o głodzie. Będzie to i spełni swoje. - Dlatego też wszystkie nacje nam go zazdroszczą. Lecz trzeba było wysiłków kilku wesołego ojca,aby całkowicie znieść powracającą chmurę tę,i nie dał spoczynku królewiczowi,aż póki nie posłyszał tego znanego sobie,głośnego,szczerego śmiechu,który zwiastował,że najjaśniejszy pan o troskach tego świata zapomniał całkowicie. - zapytał nagle pisarz wskazując na figurę okrytą welonem haftowanym złotymi i purpurowymi nićmi. Do Pana w swoim utrapieniu wołałem i wysłuchał mnie. Wtem smerda wtrącił: - Kneziowscy ludzie.