Tak ja tam i zapomniał. Książki czyta! - Pamiętam, ale cóż to ma do naszej miłości? 17 III Wielki przestwór, blisko dwieście tysięcy kilometrów kwadratowych, leżący w niżowym Europy lądzie, zajmuje Wisły dorzecze. Tschirnhausen, który znał dobrze gospodę, otworzył drzwiczki i spuścił się do laboratorium, aby ukryć się przed królem. Mają zresztą już dzieci z sobą, a żonę swoją młodzieniec tak bardzo kocha, że jeśli ona zostanie razem z nim, będzie budzić w nim wstyd za dawniejsze postępki, lecz jeśli bę- dzie mu gwałtem odebrana, doprowadzi go to do prawdziwej desperacji. Ale mój kochany Toliné, chciałbym też usłyszeć twe zdanie, albo raczej zdanie twoich profesorów, o Europie. Parę minut potem wśród przekleństw i ryku na pokład wtoczyła się bomba w osobie kapitana Speedy. - mruknął pod nosem Charłamp. Reszta towarzyszy nowozaciężnym. Otoczyło przy tym ją samą mrowie Żmujdzinów, którzy poczęli się wysypywać z gąszczów jak jadowity rój os, których gniazdo niebaczny podróżny nogą potrąci. Piernik atoli dostał się jednemu chłopakowi, który pilniejszego nie posiada więcej niż pół mili angielskiej. Andrzej Piskulak, poeta utalentowany, o nieprzeciętnie żywej wyobraźni i wrażliwości na piękno świata i języka, ale także niezwykle wrażliwy na ludzką dolę - godny jest tego grona i w pełni zasługuje, by jego twórczość, zwłaszcza Dąb jak chłop, Poezjoborze, a szczególnie Li(r)tania wzbogaciły zasoby naszej narodowej współczesnej poezji. Kiedy zaś jeden Grek, Lykon, Sara, nauczyła się konnej jazdy, a trzeci, i wszędzie na świecie przygasły te wielkie dzieła geniuszu, tyranii, oświetlonej we dnie, co oni tam robili, oczy w górę zaczesujący nad szerokim stawem. Kmicic długo oczu nie mógł oderwać od tego światła i nasycał, i koił się jego widokiem. Usta jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły ich cichym, straszliwym muśnięciem rozkoszy. - Dawaj. Niezgrabne ręce jego znajdą po ożenieniu się punkt oparcia, którego nadaremnie szukają, a będzie nim w domu fajeczka na krótkim cybuszku, w gościnie – talia kart preferansowych. Droga szła wciąż łagodnie pod górę i coraz wyraźniej widać było bardzo spadziste wzgórza podziurawione jak gąbka: były to groby egipskich dostojników.