Niech cię jednak Bóg obrania zapuścić się w jakiekolwiek krytyczne w tej mierze zastanowienie. Powieść nasza jest pozostałością czasów,w których nie tak się jeszcze poprzebie- rali ludzie za modne z dziennika paryskiego figurki. 44,14 Nikt nie ujdzie ani się nie ocali z reszty Judy, która przyszła się osiedlić w ziemi egipskiej w nadziei na powrót do ziemi judzkiej, dokąd tęsknicie z całej duszy. – Pomógłbym ci chętnie,gdyby to leżało w mojej mocy. – A jak wie, w co uderzyć, by mnie poruszyć! Mały rycerz ukrył twarz w dłoniach i żal porwał go tym większy, że niespodziany. Jednakże, gdy Połaniecki nadszedł, poczęła mu opowiadać o przygotowanych na Zawiłowskiego planach, trochę się śmiejąc z zapału pani Osnowskiej, a wreszcie rzekła: - Ona musi mieć dobre serce i podoba mi się, ale jaka egzaltowana! Zbyszko, który chciwie zawsze słuchał wszelkich opowiadań wojennych, a zwłaszcza gdy chodziło o czyny przesławnego Zawiszy z Garbowa, począł wypytywać ich, jakim sposobem dostali się do niewoli. Opisać Anielkę jest zadaniem przechodzącym moje siły. Niedoszłym chyba. Przecież rodzona matka nazywała ją naiwną. Uważając nierozważny atak za szaleństwo, a za mężny jedynie taki czyn, którego dokonano z przezornością i bez własnej szkody, przykazał swoim wojskom, aby dawały dowody mę- stwa bez narażenia się na osobiste niebezpieczeństwo. Wróciła do mieszkania i zjadłszy przyniesione ze sobą wiktuały chciała się trochę prze- spać,ale przyszła Sowińska mówiąc,że tu na nią już z pół godziny czeka jakaś służąca,i za- raz weszła rozczerwieniona i zapłakana służąca Niedzielskiej. Włóczęga, spanie na słomie półżywy. Ta go szyderstwy. Ale pani Chłodno nie zu- pełnie myliła się,licząc na rozsądek i dobre wychowanie córki. Miłość dla Frani Kolowrathówny,której piękność zawróciła mu głowę,przyczyniała się także do obudzenia w nim ohydy dla świata,co ten śliczny kwiat wychował na tak zepsutą wcześnie istotę. – I jeszcze siostra prosiła, ażebym zapytał: czy szanowna pani nie potrzebuje? - Nie - odpowiedział śmiało chłopiec - nie z panią, lecz z lordem Glenarvan pragnęlibyśmy pomówić. Mnie jeden za drugiego. W tych krwawych zapasach upływały całe godziny. Nikomu nie zależało na zgrzybiałej, opuszczonej świątyńce. Dni nadchodzą i nikną. –Najjaśniejszy Panie – zawołał – nie godzi się,abyś sługę twego,nie wysłuchawszy, odpędzał!