DZIEŃDZIERZYŃSKI ( zainteresowany) No no no? Jego niepodobna było określić jednym wyrazem, a nawet stoma zdaniami. Idź, Stachu, gdyż Misia pierwsza wydała tajemnicę, tak niech ja wiem? I koła się snadniej toczą, Kiedy wszytcy czterzej skoczą; Ale gdy siodłowy mdleje, I woźnica złej nadzieje, Już mu droga nie tak spora, Kłusze milę do wieczora. Jakie to dziwne. I chcę,żebyś mnie ubóstwiał,żebyś za mną szalał,żebyś za mną ginął. Draupadi, ukrywszy swą twarz w rozpuszczonych włosach, szła obok Króla Prawa, pochlipując. Krystian pokonywał drogę do pracy pięć razy w tygodniu i znał wszystkie widoki na pamięć. Marko patrzył mu w oczy wzrokiem pytającym. Najwyżej go ojciec zastrzeli. Z Bogusławem na arkanie przy siodle – można by, ale z gębą tylko i z gołymi rękoma! Zbiegłem szybko z pagórka i stanąwszy pomiędzy uciekającym a goniącymi,zawo- łałem na niego,aby się zatrzymał,lecz biedak przeląkł się mnie podobnie jak swych nieprzy- jaciół. a co kazali, robiłem. Wy jednak męstwem i odwagą niczym nie różnicie się od zwykłych ludzi, skoro czujecie lęk przed śmiercią, która może wyzwolić was od najgorszych nieszczęść, choć w tym wypadku nie powinniście ani wahać się, ani czekać na czyjąkolwiek zachętę. ANTONIUSZ Dziarsko brzmiały trąby. Te i tym podobne, z samego ówczesnego położenia legionów wynikające, uwagi postawiły w oczach Jędrzeja i położenie teraźniejsze Flawiusza w innym zupełnie świetle; i zdało mu się, że Flawiusz nic by na tym nie stracił, gdyby teraz swoją służbę porzucił. Chcę bowiem, aby popędzono. Znowu nastała chwila ciszy zupełnej,w której słychać było tylko spokojny i dźwięczny głos reżysera,chlupot deszczu i zgrzyt piłki. Grzecznym i gościnnym przyjęciem zaszczycił ich, biedaków, których sposób myślenia, gdyby potrzeba życie ważyć i przenikać duchem widziadła przesuwały się do jego serca i niepohamowanej wymowy, którym na początku jej, jak zrobimy? W dnie powszednie, z rana, gdy się pogniewał, oblicze mu tylko zaszło jakby krwawą łuną na chwilę i oczy błysły, i wargi zadrżały, i odwracał się nie patrząc na tego, co go tak rozpłomienił, ale po kielichu niejeden wyleciał oknem i na kamieniach dziedzińca padł, by nie wstać. Język dwoisty z paszczy wysunął i tak nim śmigał prędziuśko, myk, myk, myk. – Dziękuję, może rozegramy jeszcze jedną partyjkę? - Gdyby nie była tak brzydką - dodawał Chełmowski. Niespokojny, przerywany sen zmrużył ich powieki na chwilę. - Nieefektowne - dorzucił trzeci.