Oto w czasach, gdy słońce mego szczęścia zaczęło się już chylić do zachodu, wtedy właśnie, od drugiej strony widnokręgu wzeszła cicha gwiazda Przyjaźni, tak że choć później noc nastała, nie straciłam drogi, bo błękitny promyk tej gwiazdy zaświecił mi dobroczynnie i dotąd świeci jak drogowskaz. Wczoraj na przykład wracam z kancelarii,gdzie namozoliłem się dobrze z rządcą,zastaję ją z oczyma utkwionymi w sufit w jakiejś ekstazie. 299 Narbata była jej stolicą; zob. Madzi zabrakło tchu i rozszerzyły się źrenice. – Być może, iż do dnia przestoimy w Odryszowie – rzekł do sługi – mam jeszcze do pomówienia z panem Cherubinem. - Dowódcę? Znany charakter Witolda, jego potęga, czyniły ten zjazd niezmiernie dla wszystkich zajmującym jako początek walki mającej się zawiązać słowami, a mieczem może rozstrzygnąć. Śni się dawny sen. - I znowu się śmieje, bo mu tak wesoło i lekko na sercu, że to już może i gadać, i śpiewać, i że ten mur zatracony przed oczyma już mu nie stoi. Jedno, co następuje: Mój siostrzeniec, Antoni, Dziurkiewicz, że uderzył nozdrzami w ziemię zapadały, ale nawet ze zbytku. Otóż mama ogromnie ciekawa, do dwu czarnych otworów wionęły białawe obłoki i łagodziły żar słońca. Wyciągnął do mnie skrępowane ręce, aby się ze mną przywitać. Teraz jeszcze, gdy już wszystko uciszyło się w domu, zdawało mu się, że słyszy gdzieś w dali jej wesoły, srebrny głosik, nucący: W krwawym polu srebrne ptaszę: Na kwaterach chłopcy nasze, Hu ha, hu ha itd. – Któż dzisiaj pełni służbę,bo widzę tutaj wszystkich – mówiła naiwnie Zosia. Dziesięć już dni upływało od tego pamiętnego dnia, gdy Dziwa u ognia zasiadła i pierwszą go drzazgą podsyciła. Tymczasem od samej trawy biegną po tych starych pniach, czepiając się ich starej skóry i obrastając je wokół, rościochy, młode, tłustoliste, wiośniane witki, nowotne gałązki. On znaczyło: idź w świat. Spostrzegła, że mi smutno bez Heluni, i prosiła mnie raz na zawsze, ażebym brała Helunię ze sobą do niej na te parę godzin. ” Oburzony jego słowami Biszma uniósłszy się gniewem, potężnym jak ogień, stanął do pojedynku, tak jak nakazuje tego ład wojowników. chmura!