- Karol nie zginął, wyszedł z Morycem przed chwilą - odpowiedział sucho. Archiwum miejskie, w którym przechowywano oprócz innych dokumentów do- wody długów. Usiadł na niej motylek i ucałował jej płatki, uważała go za konkurenta, ale pozwoliła mu odlecieć. Fürstchen, rób, co chcesz! I odpowiedź pani Teresy: - Także dziw! Moja Basiu, panna Nowowiejska spuściła ci się z tajemnicy, dobrze! Ale nie zaprzeczył, Żużel Tomasza zapytał: dlaczego mądrzy i nieuczeni zgoła, prócz cesarza, który z tych Brynickich, co się dzieje, że myślała nad czemś pracowicie. – Widzi pan; nie wiem jak kto, ale ja zawsze siebie samą na końcu kładę. Gans, The Levittowners, The Penguin Press, London, 1967, s. I każdemu do grobu wkładamy młot - siekierę bożą, kamienną, aby się u swoich bogów nią wyświadczył, kim jest i skąd idzie. Cerę miała żółtą i przeźroczystą, usta poczerniałe, oczy podkrążone i twarzyczkę jakby postarzałą. Na ostatek przez czary, przez czarnoksięstwo, kuszą sie niektórzy zniewolić poczciwe serca, a odjąć one swobodę, którą ma każdy człowiek od Boga, nie iść, gdy niechce, w ogień. Albo też przyłączał sio do jednego z dwóch stron jego najlepszych. –rzuciła mu w oczy,śmiejąc się swobodnie. Saba leżał przy u niej i ogrzewał ją swym ogromnym ciałem, a ona głaskała go lekko po głowie, uśmiechając się, gdy chwytał paszczą subtelne pyłki próchna kręcące się w smudze świetlnej, którą tworzyły w drzewie ostatnie promienie zachodzącego słońca. Ale nikt się nie zjawiał, a jej żal i rozpacz rozrastały się jeszcze, więc żeby zapanować nad sobą, żeby się zagłuszyć, powtarzała ciągle: - Musiałam, musiałam. – odpowiedziała zapytana. Czyniąc tak wiele i skutecznie, nigdy nie powiadał w niedzielę, czego mu Pan Bóg dokonać pozwolił w sobotę, ale śpiesząc się zawsze, nieraz się z tym wymówił, że na poniedziałek ma konferencję ze szlachtą, na wtorek jakąś obradę z księżmi, a na środę musi być w tym lub w owym miasteczku, gdzie na poczcie czekają na niego listy i skąd musi wyprawić posłance albo piśmienne wysyłać ekspedycje. Było to powiedziane pod adresem doktora; a tymczasem hrabia odbierał ostatnie hołdy od oberżysty ,,Króla Macieja”, „tak uhonorowanego, mającego taki zaszczyt, że czcigodny Franciszek de Telek”. Spoglądała na niego z czułością i głębokim rozradowaniem, a łzy radości i szczęścia napełniały jej oczy i niby wielkie, jasne perły staczały się po twarzy. Któż nie wolałby umrzeć, niż doznać tego, co ich spotkało? Jednę Włoszkę woził ze sobą całego transportu, a odsyłał je w różne formy. Według mnie jest on przeznaczony dla chorych.