Ot, taki nawyk. TRZECI MUZYKANT Nie wiem doprawdy,co o tym sądzić. Rozszedł się w puszczy jodłowej osłuch wichrowego polotu. Podczas tego drugiego najścia pod wodzą pułkownika Dikiera dopuszczali się różnego rodzaju gwałtów i rabunku, wybierając z magistratu, kościołów i klasztorów olbrzymie kontrybucje, rabowali domy obywateli, obdzierali z szat obrazy, księżom, odchodzącym od ołtarza, wydzierali z rąk kielichy, a niektóre kościoły obrócili na koszary i stajnie. – Ktoś zdradził. Przeto żołnierze natychmiast ich otoczyli, okładali kijami, a za uciekającymi puścili się w pogoń jeźdźcy i końmi ich tratowali. Śmiała się niby Zagłobianka z tych hołdów, lecz kadzidło takie z czasem zawsze działać musi. Wy nauczycie się tego także. To mówiąc,wyszedł z przedpokoju. Kiedy ich dopuszczono, przemówili w ten sposób: »Poselstwo nasze nie przybyło tutaj w celu spierania się z waszymi sprzymierzeńcami, lecz dla załatwienia innych spraw państwowych; usłyszawszy zaś o krzyku, jaki się podniósł z po- wodu Aten, przyszliśmy tutaj nie dlatego, żeby odpierać za- rzuty — nie możecie bowiem występować w charakterze sę- dziów między nami a waszymi sprzymierzeńcami — lecz dla- tego, żebyście nie ulegli zbyt łatwo argumentom waszych sprzy- mierzeńców i nie powzięli jakiejś niezbyt szczęśliwej decyzji w sprawie bardzo poważnej. U pelazgijskich, pono, plemion wykwitło inne widziadło, którym tylekroć poiliśmy się z księciem. Zmachany Baronelli zsiadł z roweru i spojrzał na niego z uznaniem. Dać się tak wyraźnie jak teraz pod Sandomierz, Warszawa dobre chęci wystarczą w tym miejscu, znikały kędyś jak widma. Przyzwyczaiła się do opieki swego m o n s i e u r a,czyli g o s p o d i n a –i była teraz zupełnie inna,choć niby buntowała się co pewien czas zgodnie ze swą „naturką ”. Po pierwsze, sądzę, szczerze mówiąc, że lepiej by zginął greenhorn niż tak dzielny westman jak wy, a po wtóre. A tymczasem coraz więcej kraju zająć, aby go dodani mu ludzie radzą, o! Zakazano również pod karą klątwy po- bierać za cokplwiek wynagrodzenie ż kasy państwowej. Wtenczas, kiedy mię nie zaboli. Kochany pan Moryc, prawda, pan jesteś bardzo blady pana pewnie serce boli, może zawołać doktora?