– Cnoty obywatela mogą być złym przymiotem dla dyktatora. Usłyszawszy, że do księcia mają iść, podnieśli zaraz radosne okrzyki, bo tęsknili za bitwami, a wiedzieli, że pod żadną komendą tylu ich nie będą zażywać. – wykrzyknął z zapałem. Ale mi nie żal zresztą, bo mi to przypomina naszą młodość, kochany Marcinie. - To na jedno wyjdzie. Pod koniec lipca Krzysztof, jako znający język francuski, wybrany został z szeregu do kompanii inżynierskiej i artyleryjskiej, którą ze zdolniejszych ułanów i piechurów składał i formował kapitan lansjerów Hupet. Sanctificetur nomen Tuum. – In saecula saeculorum – odpowiedział tenże i zarazem zapytał: – Czego waszmość pan żąda? Jest dziecinnie, niewinnie i słodko, długo jeszcze tkwiło w jakowychś książkach zdarzyło mu się spod kapelusika wyglądające szeptać zaczęła. Piszą, rzecz była prostą, zwrócił się na kanapę, cała ziemia od przybłędy będzie oddalona na dziesięć osób nakryto! – Siadaj panna do kolaski, bo nożyny przemoczysz. Przede wszystkim Długosz był wieloletnim sekretarzem, ulubieńcem, przyjacielem i prawą ręką potężnego biskupa krakowskiego, Zbigniewa Oleśnickiego, i we wszystkich niemal ocenach szedł ślepo za swym mistrzem i przełożonym. – Oraczu nieroztropny, gdybyś był swe pole, Popruł w górach w składy, a w bruzdy na dole, Nie widziałbyś jak powódź spienionym napadem, Ryje góry za pługa niebacznego śladem; Ani ujrzał w dolinach jak twój zasiew młody Topią nowe jeziora, zamulają brody; Bo przy ochronnej bruzdy straży i obronie, Choćby się napił wody, wyjrzałby na tonie. Jeżeli będę wolną rzekła. Dziwnie odświętnym wydał się jej stół z żardinierką kwiatów, cicho stąpająca służba, światło lamp dużych, jakich w klasztorze wcale nie znano, i ten komfort życia, dążenie do estetyki i wygody, który jest podstawą urządzenia każdego bogatego domu. Rozważcie teraz, moi panowie, co by się stało ze sprawą ojczystą, gdyby te fatalne następstwa spadły na zgromadzonych u pana Kołdunowicza mężów? Kiedy wszyscy, zajęci sobą, żywo rozmawiali, zapytałem Hartona, jak mu się udało uciec. Kiedy dosięgnąłem dna, stwierdziłem, że przypuszczenia moje mnie nie myliły. Poddałam się memu losowi. Gdyby w tej chwili, w czasie zimy piorun runął na majdan w Rozłogach, mniejsze by sprawił wrażenie na kniahini i jej synach niż owe słowa namiestnika. Gorzej było, kieś zesłabł, a nie zdek i nie zdoleł iść, kie cie postrzał ozbił abo ci gicale w tej młace pokręciło, abo gad uzarł. Idź precz, kobieto! Ci powitali go z najwyższą radością, tem bardziej, że przyprowadzał tak szacowne i pożądane dla podróżnych nabytki. - Łeb mi pęka, a nic wykuć nie mogę.