Prawdę rzekłeś! Jego płomieniste, srebrnie migotliwe oczy zajaśniały od zachwytu bez granic. Sędzia prezydujący siedział na osobnej katedrze męczony przez głośną czkawkę, i poruszając jak wół szczękami wypchanymi tytuniem, wodził omdlałym wzrokiem po zgromadzeniu; sędziowie przysięgli, bez surdutów, żując również tytuń, leżeli raczej, niż siedzieli na swych krzesłach, z nogami pozakładanymi na pulpity; adwokaci również byli tylko w kamizelkach i publiczność trzymała nogi wyżej głów, a kapelusze na głowach; wszyscy chrząkali, pluli, jakby pobierali za to osobne pensje, całość zaś zgromadzenia na mnie, przyzwyczajonym do powagi i uroczystości sądów europejskich, zrobiła wrażenie jakiejś brudnej niemieckiej knajpy, o której można powiedzieć, że tym oddycha się swobodniej, im prędzej się ją opuszcza. Przyrost prawie 1600 łóżek w latach 1961 1965 na wytwórnię dziewiarską i zakład artykułów technicznych. W białych muślinach i haftach leżała na pościeli z zamkniętymi oczami, z wyrazem tak cichego i łagodnego cierpienia na twarzy, że w każdym na nią patrzącym istotną litość budzić musiała. –Nie ma tu dzieci,jest naród,który przychodzi się upomnieć o poszanowanie przysiąg i prawa,i woła wam,domaga się,nakazuje. ) – ożywiać, wzruszać. Raz jeszcze wyjrzał na ulicę i przypatrywał się „Niemce ”. Ale teraz gada, a patrzy na kobietę, że ta pani Weiss. – Jaką rozporządzasz siłą? Niemeczkowski rzucił się tak gwałtownie, usłyszawszy to pytanie, jakby w niego piorun uderzył; stanął przerażony niemal. Magnął kozła i otworzywszy w dziedzińcu nie zsunął się wtem z dereniowego krza ozwał się Zagłoba nie ujdzie. Żeby to stworzyć Pompalińskiego bez rozumu. Nie był synem. Ale wraz otrząsnął się z żalu, gdyż był człowiekiem twardym i moc nad sobą mającym. Oto taka: Wittenberg wolny odchodzi i jeszcze go honorują na drogę. „Rewolucja nasza – odpowiedziałem – nie ma tajemnic, sprawcami jej byli sama carowa, jej rozbiór Polski, jej gwałty, jej uciski, jej na koniec natrząsania się nad nieszczęśliwym narodem, stąd rozpacz zginienia przynajmniej z bronią w ręku. Oficerowie, którzy z początku ze wzgardą i lekceważeniem słuchali słów mówiącego, teraz poczęli słuchać uważnie. Do późna w nocy trwały rozmowy i po zanuceniu „W żłobie leży. Trzy lata tu mieszkała obok niego - dowiaduje się o tym, gdy mu umiera. Ledwie mnie proboszcz siłą za rękę wcią- gnął do izby. ”[55] Wlewa truciznę w ucho śpiącemu. Ten dzień już strawiłem cały na plebanii i spędziłem go na pobożnej rozmowie z owym kaznodzieją, który także tam stał, a który na długi czas spragnioną duszę moją zasilił i w wierze świętej o wiele mnie wzmocnił.