– „Ale”, mówże, mów, bądź wreszcie mężczyzną! Mnogi jeszcze przed dźwirzmi będzie, Cso na jego miasto sędzie, An mu ma przez dzięki wstać; Lepiej by tego niechać. Ledwie wiedział, że Azja było mu imię. Przyszło mi to do głowy dzisiaj rano. X,który był ciekawy i żywo go los biednego artysty obchodził,wkrótce potem doniósł mi śmiejąc się,że nie mógł wytrzymać,aby nie zasięgnąć wiadomości o mieszkańcach domu,w którym stał Dowmund. – O kim to oni myślą, pytając o Króla Żydowskiego? Bo kiedy książę Michał Radziwiłł, wówczas kasztelan wileński, mając sprawę z księciem wojewodą, sprowadził był na niego aż z Poznania sławnego piotrkowskiego mecenasa, pana Raczyńskiego, którego pamiętają dobrze w Wilnie, bo chodził po niemiecku z ogromną upudrowaną fryzurą i z kulczykiem na lewym uchu - a ten przeciw naszemu księciu wystąpił w swoim indukcie z lezjami w przytomności kilku albeńczyków, ci to na pozór obojętnie przyjęli; ale dwu dni nie upłynęło, kiedy książę kasztelan z panem Raczyńskim wyjechali szpacjerem na kawę wiejską do Pohulanki, gdzie już nie dochodziła jurysdykcja marszałkowska, pan Paweł Siemieradzki i pan Bazyli Czeczot, obydwa albeńczykowie i Nowogródzanie, z kilku sługami księcia wojewody tam wpadli i w obliczu księcia kasztelana jego umocowanemu sto batogów odliczyli po niemieckich pludrach. Bo Syjon ledwie zaczął rodzić, a już wydał na świat swe dzieci. to grzech! Ile spomiędzy narzeczonych dziewic spełnia cudowne a szczęścia pełne Beatryczy zadanie, a ile z nich kończy smutnym końcem Ikara? Skoro się znajdą w tym parowie, na którego czele, w porywie, w którym samotnie spał błogosławiony bóg Wisznu i on dokona bohaterskiego czynu zabicia Rawany. Blady uśmiech, zbłąkany gość, przewinął się przez jej usta, wykrojone tak przecudnie. Spojrzała i nieco rzadsze, przemijały. Nie wiem, gdzie on je dziewa. Prawdę mówisz, miły księże, Dobrzeć, gdzie wszytkich dosięże, Ale coż temu mamy rzec! Radzą też sprzysiężeni u Kapostasa, u Węgrzeckiego, u Barssowej, u Mostowskiego, po urzędach, magistratach, koszarach i w stu przeróżnych miejscach. K l a r a Aniela toż samo. Było w niej dwóch Murzynów, z tych jeden ukąszony przez nitkowca45 i chory. I kaczątko usiadło w kącie, smutne i zawstydzone. – rzekł Rost. Poszli – za nimi krok w krok szedł żołnierz. Rozchodzą się wszyscy w milczeniu. Nie skarżyła się. – rzekła półgłosem.