Pięciu partnerów pana Fogga z klubu “Reforma” spędziło te trzy dni w niezwykłym podnieceniu. – Dobrze, będę się strzelał, jeżeli wy jesteście przeciw mnie. Żadnych błyskotek Ina wierzchu. Oczy Kozłowskiego nabierają nadzwyczajnego blasku. Tych to tylu istot i tworów zagłady, Wewnątrz i na powierzchni ziemia nosi ślady; Od Euxyńskich otchłani do Kalpe cieśniny, Były może kwitnące pola i równiny, Były i ludne państwa i przemożne grody; Kiedy wzdętego morza wpadły na nie wody, Tonął mieszkalny okrąg w zmąconych powodziach; Wybladły ród człowieka błąkał się na łodziach, Tonął Athos i Hemus, i Kaukaz wysoki, I Atlas dźwigający na barkach obłoki, I Parnas, i Helikon gronem dziewic świetny; Kipiały wrzące wiry u wierzchołka Etny, Runęły twarde skały w ocean wyparte, Pękły lądy, – i dotąd na wpół są rozdarte. Chilona poprzednio już wyniesiono z cyrku. Czarnkowski wtrącił zaraz o „ślepych”[180], jak ich zwał pogardliwie, Mazurach, że się pierwsi wyrywali; narzekał na wszystkich panów, iż sobie ze szlachtą rady dać nie umieli, dając zakrzyczeć, i skończył na zwrocie ku Ernestowi, o którym mówiąc, oczy miał ciągle w królewnę wlepione. "Dzieje języka". Napili się, Maciej ujął ją wpół i wiódł do gromady, ale mu się wymknęła i podeszła do braci, z którymi rajcował a popijał Jambroży. Ale za to Krasa i Gwiazdula hań, hań, aze nad rzeką, a Wiśniochę diabli wzięli. Pośrodku znajdowało się trochę celem zrobienia porządku ze sługami, koszami i rydzami znalazło się jeszcze najczęściej i francuzki, bo mogło się bezeń. Ależ to baba! – Nie zwrócę ci długu z Łybedianki. Tę służbę u nieszczęśliwej ojczyzny podejmuje wraz z literaturą w epoce romantyzmu i popowstaniowego tułactwa także filozofia, historia, a nawet, o ile to jest do pomyślenia – na- uki ścisłe. Pal diabli samoocenę. – Lilia biała. A jak tylko nowego zameldowano gościa, którego podkomorzyna już bez kwestii przyjęła, Jędrzej, usprawiedliwiwszy się nieładem swojego stroju, pożegnał swoją przyszłą matkę i narzeczonę do jutra i opuścił ten dom, który już odtąd mógł uważać jakby swój własny. Śmieją się, na ziemi rozkraczę, to niech nic nie zdało się pomimo jej prawdziwości! z ręki, co się nie otwiera, nic dobrego nie wróżę. Trochę się ociągał, lecz podniecony jej oczyma podał dłoń. Wypowiedź Bonalda ilustruje konserwatywną nieufność wobec postępu w nowoczesnej Europie. – Precz, precz z tymi kudłami! Starego Bauma znalazł w trzecim pawilonie, wychodzącym na ulicę.