– A jeśli nam je odbiorą? - spytał dziwnie łagodnie. Borowiecki słuchał długo, aż w końcu, znudzony tym opowiadaniem w kółko, nachylił się i szepnął mu bardzo cicho do ucha: - Nie blaguj, to twoja robota! Bodajże was! Wstał i zaprowadził nas pod grube, rozłożyste drzewo, a potem kazał przynieść nasze siodła i koce. Schieike świsnął, wciągając powietrze na znak, że to niemałe straty, i rzekł: - Trzeba było wzmocnić siłę własnego ognia. *04 04,01 Anioł, który mówił do mnie, zbudził mnie znowu, jak budzi się kogoś śpiącego. Bór ów leżał na wschodnim brzegu jeziora, nachylał się wraz z ziemią ku wielkiej wodzie, schodząc aż na samo wybrzeże. Część tego srebra zdołałem wyrwać z ich rąk, nawet większą część. Wyłupił nam Turczyn oczy jak car Stefan Dżurowi, ażebyśmy piękniejszych i lepszych od tej, co on nakazał, cerkwi nie budowali, a my. Pan Zagłoba uczuł się bardzo samotnym na świecie, aż się sam swej samotności użalił. K l a r a Dużo na to – drogi. Rozpoczęły się lekcje. Gdy łódź wróciła, porucznik Allotte złożył raport kapitanowi. Nie skąpiąc mu tkliwych spojrzeń i troskliwych zapytań posunęła do tego stopnia pieczołowitość,że gdy Cyprianowicz wstał z krzesła w stołowej izbie, aby przejść do przeznaczonego dla rannych pokoju,podparła go pod ramię i chociaż się wzdragał i wymawiał,odprowadziła go aż do drzwi. – Dziś pan wyjeżdża? Dni żniwa, żeby ją zostawił, czy nie popełnił ani śmieszności, ani roztęsknionego serca, tak. Po chwili wszedł człowiek bardzo mały i szczupły, z twarzą żółtą jak wosk. Jego ręka obmacująca mur na różnych wysokościach nie natrafiła na najmniejszy otwór. Zawsze się z nią tak dzieje, że niech kto a ostro spojrzy na nią albo i ściśnie mocno. Zaprawdę, co inszego jest karcić i karać, tak jako ojciec syna karze, tak jako starszy brat młodszego karci, a co inszego mścić się, sądu nie dawać, miary w karaniu i okrucieństwie nie znać. Rapite arma frequentes!