Ko- smate,czarne ręce jodłowe przywitały strudzone ciała i zgonione dusze zbiegów. To jest żołnierz Wiśniowieckiego i namiestnik, człowiek znaczny, bo od księcia do chana posłował. - Niech żyje generał Gudin! Sądzę, że już mnie pani poznała trochę, że moje zamiary były. I uczyń tak, aby mnie okłamać. - Wymień towarzyszy swoich nazwiska. Niech dojrzewają i spadają, jak ich ogrodnikowi się podoba. Po Pomorcach Borzywojowi pomagać musimy. (148) Stuknął laską o podłogę, wszyscy zerwali się od stołu. KURUTA (wchodząc) Miasto się pali. Iwan Iwanowicz chwycił się jeno za pośladek i bijąc konia nogami i płazem przepadł w ciemnościach. Rzeka ludzka wylała z ram szosy w rowy przydrożne i poza rowy. Przyjaciół nie wybieramy, przyjmujemy tych, których wybrał nam los. litewski, Towciwił-Konrad i Zygmunt ks. – Nie świadczy to jednak, że zwyciężyliśmy ostatecznie. Mówiąc to patrzyła nie na swego potomka, lecz ná Judyma, jakby do niego mianowicie zwracała się z tą serdeczną i troskliwą radą. Wśród ciszy nocnej,przerywanej tylko wyrze- kaniami majtków,rozległy się dwa silne strzały. Co czyni wojsko? Tylko jedz, pij i popuszczaj pasa, hę? Trudno bowiem walczyć z ludźmi, którzy pogrążeni są w rozpaczy i modlą się, aby paść od miecza, gdyż inaczej cze- ka ich jeszcze gorszy los. A wtedy kobieta iść za nim musi po promieniu hipnozy i nie tai się, nie kryje. Dzięki temu pobliskie obszary pokrywa bujna roślinność, która zachęca Indian do osiedlania się tam, ponieważ konie znajdują tu obfitą paszę. "Chcą tego, bym tu stał - mówił sobie w duszy. Pracuje on tam ze wszystkich sił, na własne zdrowie nie dbając. Widok był zaprawdę piękny tych gromad, co się rozumiały, a przecie nie znały i dziwiły sobie, z których każda miała inną twarz i obyczaj odmienny, a wszystkie czuły się do wspólnej prastarej matki. Obaj wodzowie podbiegli, by zobaczyć, czy coś zostało z Santera. Dookoła starej kaplicy w trawach bujnych, woniejąc, pchać się będą, jak zawsze na wiosnę, ku drzwiom roztworzonym, przechylać owoc rubinowy i kwiaty białe poza próg spróchniały, jakby w zbożnym zamiarze, by bojownikom, zapomnianym przez ludzi, oddać zapach swój, tymian pozgonny.