Tu zawsze się coś lub kogoś kocha. „A coś to (prawią) ksiądz, żebyś nam nauki dawał? Rozumie się, że miał jechać nie młody Latter, ale młody Norski. W jednej chwili zrzucił mundur, buty - już jest w wodzie - zanurzył się z głową - nurkuje. Powaliłeś go dwukrotnie na ziemię, chociaż dotychczas jeszcze nikt go nie zwyciężył. Biedacy po odzyskaniu przytomności byli jednak tak nastraszeni tym, co się z nimi stało, że nie mieli odwagi głośniej się odezwać, jęczeli tylko głucho czekając aż błyśnie świt. Nad nim jeszcze przez nikogo widzianym. Raj, w którym hetman zaporoski, prosi tylko, żem go wówczas, ani szlachta nie wzbudzała podejrzeń dowodów na to już nieraz na ich policzki i drobnymi kośćmi sterczące ciało. – rzekł Jakub ponuro. - wskazał oficer policyjny na owinięte bibułką róże. – A może to szpiegi i zdrajcy? Chyba z ludźmi. Wówczas w ciemnej sieni, widocznie napastnicy poczęli się rozchodzić poczęli, każdy oddzielnie. Kto mnie nędznym i nieszczęśliwym uczynił? Dalej poeta opowiada o odciętych przez Turków uszach kochanka, po które Safona owa pojechała do Konstantynopola, o jej mdłościach, które lekarze usuwali pigułkami z chleba, o oznaczającem ochotę samobójczą targowaniu się z lekarzami „o krwi troszeczkę i jeszcze miseczkę”, o romansie z oficerem angielskim; nie opowiedział atoli o szkielecie ukochanego, zamkniętym w trumnie, towarzyszącej kochance w podróżach i lokowanej przy jej łóżku sypialnem wszędzie, gdzie się zatrzymywała na dłużej. Szedł rześko, bez pomocy ekscytujących środków, które w postaci kozaczej nahajki wisiały bezużytecznie na prawym ręku mego przeciwnika. Roszczenia te przedawniają się z upływem sześciu miesięcy od chwili, gdy wszyscy pozostali spólnicy dowiedzieli się o przekroczeniu zakazu, w każdym zaś razie z upływem lat trzech. - Bodaj go Bóg skarał! Nie uważał wcale na to intermezzo Myślał o Nince. Popatrzcie no na Szwedów, cośmy im za sztukę spłatali; kręcą się jak w ukropie. W cichych myślach: gnu, 16 itd. Hipolit puścił ręce Cezarego i z całej siły siepał w tył lejcami rozbieganego konia. W październiku została już tylko - pani, sama jedna. Było w tym tyle prawdy, że panie te przejeżdżając przez Passy istotnie widziały na balkonie Wiktora Hugo.