A co go obchodziło, że ta Łódź była brudna, źle oświetlona, źle zabrukowana, źle zabudowana, że domy waliły się corocznie na głowy mieszkańców, że w bocznych ulicach w biały dzień zarzynali się ludzie scyzorykami! Słyszała, czuła, że on z drogi swej zawrócił i szedł za nią. – Om! - Siadaj pan - powiedział Fix. W tym błysku oka i w tym rumieńcu wystrzelił na świat gniew, lecz wnet powściągnięty zniknął, zostawiając tylko po sobie na spokojnie zamkniętych ustach uśmiech bardzo zagadkowy. U niego wszystko, co go otaczało, aż do najprostszej czeladzi, strojne być musiało. Dużą troską otacza państwo inwalidów, organizując opiekę nad nimi i ich rehabilitację, zaopatrując w protezy około 7 tys. Ciotka, która nigdy nie wierzyła zbytecznie w miliony Kromickiego, dawała mi to kilka razy do zrozumienia z niepokojem i prawie z pokorą, uważa bowiem, że wszystko, co ma, należy do Płoszowskich, więc obawia się, bym na jej zamiar nie patrzył jak na krzywdę rodu. Idź, szkoda miałem pilną sprawę, toć przygłusza. I ruszył Brühl za panem swoim do Warszawy. chwili nie mogąc wybuchu tego uśmierzyć. A potem jeszcze się przekpiwają! Zainteresowani nie żądali nic więcej. Usiłuje przenieść wzrok na profesora stojącego niedaleko otwartego wylotu kapsuły, ale oczy odmawiają posłuszeństwa. Kobieta bez kokieterii to jak kwiat bez woni. ach kto to? W kilka lat po rozłączeniu umarła z wyczerpania nerwowego,pozostawiając Jankę,już wtedy dziesięcioletnią. Ów rzemieślnik, czy podobnie jak ja, może mieć nadzieję, iż zakończy swoją odwieczną wędrówkę? W roku 1867 Ksawery Liske określał go: „najpopularniejszy, najszerszym sferom znany, a zarazem najpoważniejszy, najbardziej utalentowany pisarz polski. Mutatis mutandis, podobne pytania zadawać można odnośnie do innych zewnętrznych wymiarów nowoczesności. Obaczywszy go skarbnik, ledwie mu się nie rzucił w objęcia – ale wziąwszy go lepiej na oko, zatrzymał się. To kominiarz, tamto kowal, jego zamiłowaniach, pracach, głównych zasadach dużo jest ziemskiego. Nierozumienie pochodziło zapewne (tak jak u Krasińskiego) z pomieszania dwóch starożytnych pojęć, mianowicie Sybilii i Pytii, do których zwykle poetki bywają porównywane. Niech odbudują ten dom Boży na dawnym miejscu. - Nie, mówię prawdę; braknie nam tylko sto kilkadziesiąt tysięcy - śpiesznie wpadając w rachunki, rzekł Ostap.