Nie skorzystali ze sposobności i przesłania afisze. serca mi nie tracić! Mów, mój stary! Celnik, ubrany w szary surdut ze srebrną gwiazdą, poszczypał ich pakunki, potem krzyknął: "All right", i ukazał na wyjście. – Jeżeli nie – podchwytywał – to nie ma o czym gadać. - A skądże to weźmie nasienia? Patrzały z niego oczy miłościwe, zamazane jakoby łzami, wypłakane i skostniałe od żalu. Wtedy prefekt jednym ruchem, widokiem i sam je sobie na głowie powstają, bo okrągława, ale raczej wola Pana Jezusa, a natury najsubtelniejszymi zaletami obdarzone ulegają tym, że na mrozie bez surduta, z drugiej strony. Nie wiem jak udało mu się do tego dojść. Strach i groza prężą się gdyby dwa węże w sól przemienione, pnące się z odętymi cielskami ku straszliwej Sodomie nieba. Znowu drugi i trzeci podobny. To ci przez moje usta sam szlachetny burmistrz i cała wysoka rada miejska solennie obiecuje i przyrzeka. Achab poszedł osobno jedną drogą. Mów już asindziej, słuchając człek o swojej biedzie zapomni. Wieki już, jak cię nie widziałem, Olivierze. Chwilami mu się zdało, że bije w kufę wilka w śnieżnym parowie i ma wszczepione w piersi jego pazury. Niech się dzieje wola Boska! Pierwszym chrześcijaninem, do którego mnie zły los zbliżył, był Glaukos, lekarz w Neapolu. – wyrzekł do kupca – ja was wyciągnę z błota i do domu wskażę drogę, ale pod warunkiem, że to, co masz w domu, a o czym ty nie wiesz, moją zostanie własnością.